Analiza dzieła muzycznego

1. Opanowanie podstaw analizy i interpretacji dzieła muzycznego z uwzględnieniem różnych metod.

2. Nabycie umiejętności przeprowadzenia analizy formalnej i stylistycznej utworów z repertuaru instrumentu głównego (solowych, kameralnych i z orkiestrą, od baroku do współczesności) na podstawie znajomości modeli formalnych, technik kompozytorskich i cech stylu.

3. Uporządkowanie i rozszerzenie wiedzy o gatunkach i formach muzycznych w rozwoju historycznym.

   Charakter przedmiotu determinuje – z jednej strony - metodologię analizy dzieła muzycznego, z drugiej zaś – przygotowuje studentów do percepcji i recepcji dzieła muzycznego pod względem własności konstrukcyjnych, formalnych, stylistycznych i estetycznych.

Znajomość podstawowych własności form muzycznych (instrumentalnych) na poziomie szkoły muzycznej II stopnia.

-

Analiza i interpretacja dzieła muzycznego. Wybór metod. Skrypt dla studentów Akademii Muzycznych, Gdańsk, 1990.

Chomiński Józef M., Wilkowska-Chomińska Krystyna, Formy muzyczne, t. I,  Teoria formy. Małe formy instrumentalne, Kraków, 1983.

Podhajski Marek, Formy muzyczne. Skrypt dla studentów, Warszawa, 1991.

Podhajski Marek, Jeszcze raz o budowie okresowej w Mazurkach Chopina, w: Muzyka fortepianowa V, Gdańsk 1983, s. 59-96. Seria: Prace Specjalne 29.

Chomiński Józef  M., Wilkowska-Chomińska Krystyna, Formy muzyczne, t. II, Wielkie formy instrumentalne, Kraków, 1987.

Podhajski Marek, Cechy formy sonatowej,  w: Muzyka fortepianowa II, Gdańsk,  1977, s. 175-198. Seria: Prace Specjalne 12.

Podhajski Marek, Zasady analizy relacji przeciwstawności w formie sonatowej, w: Muzyka fortepianowa IV, Gdańsk,  1981, s. 235-247. Seria: Prace Specjalne 25.

Podhajski Marek, Relacje przeciwstawności pomiędzy tematami form sonatowych w sonatach fortepianowych K. Szymanowskiego, w: Muzyka fortepianowa IV, Gdańsk 1981, s. 249-271. Seria: Prace Specjalne 25.

Kozłowska-Lewna Alicja, Polska sonata fortepianowa 1845-1910 na tle sonaty europejskiej,  Gdańsk,  1994. Seria: Prace Specjalne 51.

Nowak Anna, Współczesny koncert polski, Bydgoszcz, 1997.

Bukofzer Manfred, Muzyka w okresie baroku. Od Monteverdiego do Bacha, tłum. E. Dziębowska, Warszawa, 1970.

Einstein Alfred, Muzyka w epoce romantyzmu, przełożyli M. i S. Jarocińscy, Warszawa, 1965.

Poniatowska Irena, Muzyka fortepianowa i pianistyka w wieku XIX. Aspekty artystyczne i społeczne, Warszawa 1991.

Helman Zofia, Neoklasycyzm w muzyce polskiej, Kraków, 1985.

Hasła rzeczowe i biograficzne z encyklopedii muzycznych i leksykonów; artykuły z czasopism muzycznych i wydawnictw seryjnych (zeszyty naukowe uczelni, prace specjalne itp.)

1. Pojęcia wstępne. Metody analizy i syntezy. Forma muzyczna, dzieło muzyczne. Tworzywo muzyczne i zasady jego organizacji. Faktura.
2. Zasady kształtowania form muzycznych (poziom mikro- i makroformy). Ustroje formalne.
3. Okres muzyczny. Budowa okresowa. Forma pieśni instrumentalnej. Mazurki F. Chopina. Miniatura instrumentalna z literatury muzycznej grup studenckich (wg specjalizacji instrumentalnej).

Do podstawowych efektów kształcenia należą:

- umiejętność doboru metod analitycznych adekwatnych do przedmiotu i celu analizy,

- opanowanie warsztatu analitycznego,

- umiejętność prezentacji wyników analizy i interpretacji dzieła muzycznego.

Zajęcia mają charakter seminaryjny i ćwiczeniowy. Teorię form i podstawy metod analizy studenci poznają w oparciu o materiały przygotowane przez prowadzącego oraz wskazane pozycje literatury przedmiotu. Zajęcia poświęcone są przede wszystkim praktyce analizy dzieł muzycznych oraz ugruntowaniu wiedzy na temat teorii poznania dzieła muzycznego i metod jego analizy.

Warunkiem zaliczenia kursu jest:

1. zaliczenie wszystkich seminariów i ćwiczeń analitycznych;

2. zaliczenie kolokwiów problemowych z zakresu:

   a) harmonii tonalnej,

   b) teorii dzieła muzycznego i gatunków formalnych;

3. zaliczenie seminarium z analizowanej samodzielnie formy muzycznej;

4. przygotowanie pisemnej pracy semestralnej (jednej w semestrze), przedstawiającej analizę dzieła reprezentującego formę lub gatunek omawiany w danym semestrze;

5. obecność na zajęciach i aktywny w nich udział.

1. Formy wariacyjne. Środki techniki wariacyjnej.
2. Polifonia. Techniki polifoniczne. Fuga.
3. Rondo: starofrancuskie, klasyczne, romantyczne, nowsze.

Do podstawowych efektów kształcenia należą:

- umiejętność doboru metod analitycznych adekwatnych do przedmiotu i celu analizy,

- opanowanie warsztatu analitycznego,

- umiejętność prezentacji wyników analizy i interpretacji dzieła muzycznego.

Zajęcia mają charakter seminaryjny i ćwiczeniowy. Teorię form i podstawy metod analizy studenci poznają w oparciu o materiały przygotowane przez prowadzącego oraz wskazane pozycje literatury przedmiotu. Zajęcia poświęcone są przede wszystkim praktyce analizy dzieł muzycznych oraz ugruntowaniu wiedzy na temat teorii poznania dzieła muzycznego i metod jego analizy.

Warunkiem zaliczenia kursu jest:

1. zaliczenie wszystkich seminariów i ćwiczeń analitycznych;
2. zaliczenie kolokwiów problemowych z zakresu teorii dzieła muzycznego i gatunków formalnych;
3. zaliczenie seminarium z analizowanej samodzielnie formy muzycznej;
4. przygotowanie pisemnej pracy semestralnej (jednej w semestrze), przedstawiającej analizę dzieła reprezentującego formę lub gatunek omawiany w danym semestrze;
5. obecność na zajęciach i aktywny w nich udział.

1. Sonata solowa. Sonata klasyczna, romantyczna, współczesna.
2. Sonata kameralna: sonata duowa, trio fortepianowe, kwartet smyczkowy.

Do podstawowych efektów kształcenia należą:

- umiejętność doboru metod analitycznych adekwatnych do przedmiotu i celu analizy,

- opanowanie warsztatu analitycznego,

- umiejętność prezentacji wyników analizy i interpretacji dzieła muzycznego.

Zajęcia mają charakter seminaryjny i ćwiczeniowy. Teorię form i podstawy metod analizy studenci poznają w oparciu o materiały przygotowane przez prowadzącego oraz wskazane pozycje literatury przedmiotu. Zajęcia poświęcone są przede wszystkim praktyce analizy dzieł muzycznych oraz ugruntowaniu wiedzy na temat teorii poznania dzieła muzycznego i metod jego analizy.

Warunkiem zaliczenia kursu jest:

1. zaliczenie wszystkich seminariów i ćwiczeń analitycznych;
2. zaliczenie kolokwiów problemowych z zakresu teorii dzieła muzycznego i gatunków formalnych;
3. zaliczenie seminarium z analizowanej samodzielnie formy muzycznej;
4. przygotowanie pisemnej pracy semestralnej (jednej w semestrze), przedstawiającej analizę dzieła reprezentującego formę lub gatunek omawiany w danym semestrze;
5. obecność na zajęciach i aktywny w nich udział.

1. Koncert:

a)      barokowy: concerto grosso, concerto ripieno, koncert solowy;

b)      klasyczny;

c)      romantyczny;

d)     XX i XXI wieku.

Do podstawowych efektów kształcenia należą:

- umiejętność doboru metod analitycznych adekwatnych do przedmiotu i celu analizy,

- opanowanie warsztatu analitycznego,

- umiejętność prezentacji wyników analizy i interpretacji dzieła muzycznego.

Zajęcia mają charakter seminaryjny i ćwiczeniowy. Teorię form i podstawy metod analizy studenci poznają w oparciu o materiały przygotowane przez prowadzącego oraz wskazane pozycje literatury przedmiotu. Zajęcia poświęcone są przede wszystkim praktyce analizy dzieł muzycznych oraz ugruntowaniu wiedzy na temat teorii poznania dzieła muzycznego i metod jego analizy.

Warunkiem zaliczenia kursu jest:

1. zaliczenie wszystkich seminariów i ćwiczeń analitycznych;
2. zaliczenie kolokwiów problemowych z zakresu teorii dzieła muzycznego i gatunków formalnych;
3. zaliczenie seminarium z analizowanej samodzielnie formy muzycznej;
4. przygotowanie pisemnej pracy semestralnej (jednej w semestrze), przedstawiającej analizę dzieła reprezentującego formę lub gatunek omawiany w danym semestrze;
5. obecność na zajęciach i aktywny w nich udział.