Współczesne metody analityczne

Celem przedmiotu jest wprowadzenie do metodologii analizy (naukowej podbudowy możliwości, celów i metod analizy) oraz przegląd współczesnych metod analitycznych w ujęciu teoretycznym i w praktycznych zastosowaniach.

-

-

1. Analiza i interpretacja dzieła muzycznego. Wybór metod, red. Teresa Malecka, Kraków-Gdańsk 1990.
2. Dahlhaus Carl, Analiza a sąd wartościujący, „Muzyka” 2003, nr 1, s. 61-101.
3. Eggebrecht Hans-Heinrich, Uwagi o metodzie analizy muzycznej, przeł. Maria Stanilewicz, „Res Facta” 1973, nr 7. 
4. Gołąb Maciej, Spór o granice poznania dzieła muzycznego, Wrocław 2003.
5. Jarzębska Alicja, Z dziejów myśli o muzyce. Wybrane zagadnienia teorii i analizy muzyki tonalnej i posttonalnej, Kraków 2002.
6. Teksty stanowiące przykłady praktycznego zastosowania poszczególnych metod analizy i perspektyw metodologicznych.
7. Tomaszewski Mieczysław, Interpretacja integralna dzieła muzycznego. Rekonesans, Kraków 2000.

1. Bądkowski Stanisław, Chwiłek Agnieszka, Lindstedt Iwona, Analiza schenkerowska, Kraków 1997.
2. Lindstedt Iwona, Wprowadzenie do teorii zbiorów klas wysokości dźwięku Allena Forte’a. Idee oryginalne–rozszerzenia–modyfikacje, Warszawa 2004.
3. Tarnawska-Kaczorowska Krystyna, Praktyczny aspekt teorii struktur M. Zalewskiego, Kraków 1980.

Inne pozycje zaproponowane przez prowadzącego lub przez studentów.

- rozpoznaje i tłumaczy związki poszczególnych metod analizy i interpretacji z dyscyplinami pokrewnymi (K_W02, K_W05, K_W06, K_W09)
- rozróżnia ideowe (muzyczne i pozamuzyczne) uwarunkowania poszczególnych metod analitycznych i koncepcji interpretacyjnych (K_W02, K_W05, K_W06)
- wymienia, definiuje i opisuje współczesne metody analizy i interpretacji dzieła muzycznego (K_W02, K_W05, K_W06)
- wyciąga wnioski dotyczące możliwości i ograniczeń zastosowania poszczególnych metod i koncepcji analityczno-interpretacyjnych (K_W05, K_W06)

- analizuje dzieło muzyczne właściwie dobranymi metodami i weryfikuje wyniki badań (K_U02)
- przewiduje potencjalne możliwości zastosowania poszczególnych metod badawczych w odniesieniu do poszczególnych przedmiotów analizy (K_U02, K_U05)
- wybiera adekwatne dla przedmiotów i celów badań metody analizy (K_U02, K_U05)
- porównuje i klasyfikuje poszczególne metody analityczne i koncepcje interpretacyjne (K_U03, K_U04)
- wyprowadza wnioski dotyczące możliwości i ograniczeń zastosowania poszczególnych metod analizy i interpretacji (K_U04)

- przestrzega poczynionych ustaleń w zakresie wyznaczonych zadań i angażuje się w ich wykonanie (K_K01, K_K02)
- pracuje samodzielnie nad powierzonymi zadaniami podlegającymi indywidualnej ocenie i wykazuje odpowiedzialność za organizację procesu uczenia się (K_K02)
- wykazuje kreatywność w świadomym integrowaniu zdobytej wiedzy (K_K02)
- dyskutuje i zachowuje krytycyzm z wyrażaniu opinii (K_K06)
- poddaje krytyce rezultaty zastosowania poszczególnych metod analizy dzieła muzycznego (K_K06)

1. Relacje analizy i interpretacji dzieła muzycznego. Związki analizy z poszczególnymi dyscyplinami nauk o muzyce.

2. Analiza: przedmiot, zakres, cel poznania dzieła muzycznego.

3. Klasyfikacja metod analizy i przegląd wybranych metod:

a. metody normatywne – istota i obiekty analizy (koncepcje W. Fucksa, M. Zalewskiego, A. Forte’a, baza software),

b. metody deskryptywne:

• logocentryczne: Formenlehre H. Riemanna, analiza stylokrytyczna G. Adlera, H. Leichtentritta,
• procesualistyczne: tektonika H. Mersmanna, koncepcja kinetyczna („energetyka”) E. Kurtha, „intonacja” B. Asafiewa, metoda redukcyjna R. Rétiego, metoda redukcyjno-prolongacyjna H. Schenkera, metody postschenkerowskie,
• analizy pragmatyczne – analiza a ideologia.

Przedmiot ma charakter seminaryjny. Studenci przygotowują się do zajęć na podstawie określonej przez prowadzącego pozycji literatury związanej z tematami poszczególnych seminariów.

• obecność na zajęciach i aktywny w nich udział
• zaliczenie wszystkich seminariów
• egzamin pisemny

Deskryptywne metody analizy dzieła muzycznego (c.d.):

• dyskursy analizy strukturalistycznej, sformalizowanej, scjentystycznej (F. de Saussure’a, E. Narmoura, M. Mc Luhana, J.-J. Nattiez; N. Ruweta, N. Chomsky’ego),
• semiotyka muzyczna Eero Tarastiego.

5. Formacja dyskursów synkretycznych – w kręgu eklektycznej filozofii postmoderny.

6. Indywidualne koncepcje analityczne (E. Lendvaia analizy twórczości B. Bartóka, „egzegetyka” C. Florosa, koncepcja analizy interpretującej H.-H. Eggebrechta).

7. Ars interpretandi – hermeneutyka jako paradygmat humanistyki.

8. Ku holistycznemu projektowi analizy – metoda interpretacji integralnej M. Tomaszewskiego.

Przedmiot ma charakter seminaryjny. Studenci przygotowują się do zajęć na podstawie określonej przez prowadzącego pozycji literatury związanej z tematami poszczególnych seminariów.

• obecność na zajęciach i aktywny w nich udział
• zaliczenie wszystkich seminariów
• pisemna praca – zastosowanie wybranej metody w praktyce analitycznej (możliwość wyboru metody z treści programowych obu semestrów kursu)
• egzamin pisemny