symbol | jezyk |
1/4958 | |
założenia, cele oraz charakterystyka przedmiotu |
- w szkołach muzycznych II stopnia formy muzyczne należą do tzw. bloku przedmiotów z zakresu teorii muzyki i mogą być wybrane jako jeden z przedmiotów egzaminu dyplomowego
- kurs form trwa w tych szkołach dwa lata i jest podzielony na cztery semestry po 2 godziny tygodniowo (tzw. podwójna jednostka lekcyjna = pjl) w każdym z nich. Na pierwsze trzy semestry przypada przeciętnie po 18 pjl. Czwarty semestr jest znacznie krótszy i trwa od 6 do 8 tygodni, ze względu na egzaminy końcowe i maturalne
- MKiDN odstąpiło od „odgórnie” zadekretowanych programów nauczania. W Centrum Edukacji Artystycznej opracowano i zatwierdzono w sierpniu 2002 roku podstawy programowe kształcenia w zawodach szkolnictwa artystycznego. Nauczyciele prowadzący ten przedmiot opracowują więc programy indywidualnie
|
sposób realizacji |
zajęcia stacjonarne |
wymagania wstępne i dodatkowe |
Znajomość pojęć i terminów z zakresu wiedzy i analizy wybranych form muzycznych, w szczególności:
- jednoczęściowych form muzyki instrumentalnej,
- ronda,
- wariacji,
- fugi,
- formy sonatowej,
- koncertu klasycznego i romantycznego.
|
zalecane fakultatywne komponenty przedmiotu |
- hospitowanie zajęć z form muzycznych prowadzonych w szkołach muzycznych II stopnia
|
bibliografia podstawowa |
- Chomiński Józef M., Formy muzyczne, t. 2, Kraków 1987.
- Jarzębska Alicja, Z dziejów myśli o muzyce, Kraków 2002.
- Podhajski Marek, Formy muzyczne, Warszawa 1991.
- Podhajski Marek, Cechy formy sonatowej, w: Muzyka fortepianowa II, (Prace Specjalne 12), Gdańsk 1977.
- Podhajski Marek, Zasady analizy relacji przeciwstawności w formie sonatowej, w: Muzyka fortepianowa IV, (Prace Specjalne 25), Gdańsk 1981.
- Tomaszewski Mieczysław, Interpretacja integralna dzieła muzycznego, Kraków 2000.
|
bibliografia uzupełniająca |
- Bukowski Ryszard, Metodyka nauczania form muzycznych, Kraków 1968.
- Mizerska-Golonek Ewa, Targosz Jacek, Wprowadzenie do analizy formy sonatowej, Kraków 1987.
- Wójcik Danuta, ABC form muzycznych, Kraków 1997.
|
efekty kształcenia - wiedza |
- posiada szczegółową wiedzę umożliwiającą docieranie do niezbędnych informacji dotyczących studiowanej specjalności (książki, nagrania, materiały nutowe, Internet), ich analizowanie i interpretowanie we właściwy sposób (K_W05) - posiada głębokie zrozumienie wzajemnych relacji pomiędzy teoretycznymi i praktycznymi elementami studiów oraz zdolność do integrowania nabytej wiedzy (K_W10) - wykazuje się głębokim zrozumieniem i opanowaniem teorii pedagogiki, dającym kwalifikacje do nauczania w zakresie swej specjalności na wszystkich poziomach edukacji muzycznej (K_W13) |
efekty kształcenia - umiejętności |
- w sposób odpowiedzialny podchodzi do występów publicznych (K_U07) - posiada umiejętność praktycznego zastosowania pogłębionej wiedzy dotyczącej szerokich aspektów pedagogiki, dającą kwalifikacje do nauczania (K_U10) |
efekty kształcenia - kompetencje społeczne |
- rozumie potrzebę uczenia się przez całe życie i potrafi inspirować oraz organizować proces uczenia się innych osób (K_K01) - jest w pełni kompetentnym i samodzielnym teoretykiem muzyki, zdolnym do świadomego integrowania zdobytej wiedzy w ramach szeroko pojętych działań kulturotwórczych (K_K02) |
semestr | wymiar godzin | wycena ects | forma | zaliczenie | pedagog | symbol |
1 | 30.00 | 2.0 | wykład | zaliczenie | prof. Marek Podhajski, | 1/4958/13477 |
treści programowe wraz z opisem efektów kształcenia |
Treści programowe koncentrują się wokół problematyki nauczania form muzycznych, z którymi przede wszystkim stykają się uczniowie szkół muzycznych II stopnia - instrumentaliści - na lekcjach z przedmiotu głównego. Są to następujące formy: miniatury instrumentalne, fugi, sonaty, koncerty. Głównie bowiem te właśnie formy wykorzystywane są w utworach składających się na program nauczania przedmiotu głównego.
Utwory muzyczne (wybór):
- 10 mazurków F. Chopina,
- 10 fug z Das Wohltemperierte Klavier J.S. Bacha,
- wybrane sonaty W.A. Mozarta i L. van Beethovena (2+6),
- koncerty W.A. Mozarta (A-dur fortepianowy KV 488; A-dur skrzypcowy KV 219; c-moll fortepianowy KV 491; A-dur klarnetowy KV 622) – porównanie budowy ekspozycji orkiestry i solisty,
- koncerty skrzypcowe L. van Beethovena i J. Brahmsa; koncerty fortepianowe R. Schumanna (a-moll), E. Griega (a-moll), F. Liszta (Es-dur),
- koncert nowszy (skrzypcowe: K. Szymanowskiego – I i A. Panufnika; fortepianowe: W. Lutosławskiego i P. Szymańskiego).
|
metody dydaktyczne |
Proces dydaktyczny obejmuje następujące ogniwa:
- wykłady przypominające zasady analizy utworów utrzymanych w formach, wokół których koncentrować się będą zajęcia z metodyki,
- sprawdzenie umiejętności analizy określonych utworów. Temu celowi służą cztery sprawdziany. Każdy z nich obejmuje grupę utworów, wskazanych przez prowadzącego zajęcia, należących do jednego z następujących gatunków: miniatury instrumentalne, fugi, sonaty, koncerty,
- wykład omawiający założenia metodyczne związane z prowadzeniem lekcji z form muzycznych,
- seminaria.
Na tego rodzaju zajęciach studenci przedstawiają:
- analizę utworu, który będzie przedmiotem lekcji z form muzycznych,
- sformułowania zestawu pytań do uczniów, naprowadzających ich do uchwycenia zasadniczych własności omawianej formy – od ogólnej charakterystyki tej formy do spraw szczegółowych,
- podsumowania fragmentów przedstawionych rozważań analitycznych,
- pytania pomocnicze skierowane do uczniów, ułatwiających im powtórzenie podsumowania przedstawionego przez nauczyciela,
- rekapitulacja przez nauczyciela przeprowadzonych na lekcji dociekań analitycznych,
- wystąpienie studenta jest uzupełniane i komentowane przez prowadzącego przedmiot. Podlega także ocenie.
|
warunek zaliczenia kursu wraz z metodami i kryteriami oceniania |
Warunkiem zaliczenia semestru jest uzyskanie przez studenta zaliczeń z wszystkich 4 sprawdzianów i pozytywnych ocen ze seminariów, na których przedstawiał analizy określonych utworów (minimum 2 wystąpienia). Nie stosuje się na zakończenie semestru odrębnego kolokwium zaliczającego, ani egzaminu. |