symbol | jezyk |
---|---|
1/4778 | polski |
założenia, cele oraz charakterystyka przedmiotu | |
Przedmiot obowiązuje studentów trzeciego roku kierunku Dyrygentura Symfoniczno-Operowa i jest ściśle związany ze studiami w zakresie dyrygentury. Dyrygentura jest dyscypliną wykonawczą (odtwórczą), gdyż jej adepci podczas praktyki zawodowej posiadają decydujący wpływ na kształt wykonawczy dzieła orkiestrowego, dysponują środkami oddziałującymi na sam tok procesu interpretacyjnego. Obok wiedzy i umiejętności z zakresu techniki dyrygenckiej, konieczne jest zapoznanie się z zasadami pracy z zespołami orkiestrowymi. Głównym celem jest przygotowanie do pracy z zespołami orkiestrowymi różnych typów w szerokim zakresie metodologii organizowania logistycznego, przygotowania do prób różnych typów oraz przygotowania do koncertów. W trakcie procesu kształcenia student powinien uzupełnić i ugruntować wiedzę teoretyczną dotyczącą historii dyrygentury, zapisu partyturowego, różnych rodzajów orkiestr, roli i zadań dyrygenta, a także zapoznać się z metodami pracy w aspekcie warsztatowym i psychologicznym. Proces kształcenia koncentruje się także na stymulowaniu rozwoju intelektualnego studenta. | |
sposób realizacji | |
zajęcia stacjonarne | |
wymagania wstępne i dodatkowe | |
Od studentów wymagana jest aktywność podczas zajęć. Dodatkowym wymogiem jest bierne lub aktywne uczestniczenie w praktykach orkiestrowych oraz obserwowanie prób i koncertów zespołów orkiestrowych. Wspomagana jest aktywność studentów w zakresie praktykowania z zespołami organizowanymi we własnym zakresie lub współpraca z zespołami już istniejącymi. Student powinien wykazywać się pasją do samokształcenia umożliwiającego wszechstronny rozwój intelektualny. | |
zalecane fakultatywne komponenty przedmiotu | |
| |
bibliografia podstawowa | |
- podręczniki do instrumentoznawstwa /np: Andrzej Chodkowski – Instrumenty orkiestry dzisiejszej, PWM Kraków 1956; Kazimierz Sikorski - Instrumentoznawstwo, PWM Kraków, 1975; Edward Chodkowski – Rola instrumentów dętych w orkiestrze XX wieku, Zeszyt Naukowy nr 21, AM Katowice 1978; Adam Carse - The Orchestra, Londyn, Parrish 1949; Simon Ginzburg – Czto nado znat’ o simfoniczeskom orkiestrie, Leningrad, Muzyka 1968; Curt Sachs – Historia instrumentów muzycznych, PWM Kraków, 1989 / - monografie poświęcone sztuce dyrygentury /np. J. Waldorff – Diabły i anioły, PWM Warszawa 1971; Benjamin Grosbayne – Techniques of modern orchestral conducting, Harvard, HUP 1956; Hermann Scherchen – Des Dirigierens, Leipzig, J.J. Weber 1929, Mainz, Schott 1929; Kirill Kondrašin –Mir diriżera, Leningrad 1976, Muzyka; Gennadij Rożdestvenskij – Diriżerskaja applikatura, Leningrad 1974, Muzyka/ | |
bibliografia uzupełniająca | |
- biografie i autobiografie wybitnych dyrygentów /np. F. Endler – Karajan, Felberg SJA, Warszawa 1999, Harvey Sachs – Toscanini, PIW W-wa 1988; B. Pociej – Wodiczko, PWM Kraków 1964; K. Wiłkomirski - Wspomnienia i Wspomnień ciąg dalszy, PWM Kraków, 1971 i 1980; A. Grzejewska – Ten wariat Maksymiuk, Oficyna Wydawnicza ”Twoja Książka”, Białystok 1994; H. Czyż –Nie taki diabeł straszny , Wydawnictwo Łódzkie, Łódź 1979; H. Czyż – Jak z nut, Wydawnictwo „Tryton”, Warszawa 1993; E. Markowska – Jana Krenza pięćdziesiąt lat z batutą, PWM Kraków 1996;/ - monografie poświęcone sztuce dyrygentury /np. H.C. Schonberg – The great conductors, New York 1967 | |
efekty kształcenia - wiedza | |
- potrafi wykazać się wiedzą z zakresu historii dyrygentury, historii zapisu partyturowego i oraz rozwoju zespołów instrumentalnych od renesansu do czasów współczesnych (K_W06) | |
efekty kształcenia - umiejętności | |
- potrafi zastosować w praktyce wiedzę teoretyczną uzyskaną w zakresie metodyki prowadzenia zespołów instrumentalnych (K_U24) | |
efekty kształcenia - kompetencje społeczne | |
- rozumie konieczność gromadzenia wiedzy i doświadczeń, samokształcenia, rozwijania własnych możliwości oraz kompetencji, a także świadomej analizy i interpretacji nabywanej wiedzy (K_K01, K_K02) |
semestr | wymiar godzin | wycena ects | forma | zaliczenie | pedagog | symbol | |||
---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
2 | 30.00 | 2.0 | wykład | zaliczenie | prof. Elżbieta Wiesztordt-Sulecińska, | 1/4778/13060 | |||
treści programowe wraz z opisem efektów kształcenia | |||||||||
W wyniku kształcenia podczas jedno-semestralnego kursu metodyki prowadzenia zespołów instrumentalnych, student powinien przyswoić sobie wiedzę teoretyczną i zyskać możliwie głęboką świadomość reguł i zasad wynikających ze skomplikowanej problematyki pracy z różnymi typami zespołów instrumentalnych i instrumentalno-wokalnych. Pożądanym efektem jest właściwe przygotowanie do organizowania i przebiegu pracy z zespołami muzycznymi. - wybrane partytury charakterystyczne dla określonych typów zespołów instrumentalnych /concerto grosso, smyczkowa orkiestra kameralna, różne typy zespołów i orkiestr dętych, orkiestra symfoniczna o zróżnicowanych składach, różne typy partytur wokalno-instrumentalnych, partytury graficzne/ - wybrane nagrania dzieł muzycznych w interpretacjach wybitnych dyrygentów polskich i zagranicznych /np. Herberta von Karajana, Leonarda Bernsteina, Artura Toscaniniego, Grzegorza Fitelberga, Bohdana Wodiczki, Antoniego Wita, Kazimierza Korda/ | |||||||||
metody dydaktyczne | |||||||||
Cele nauczania, a przede wszystkim cel główny – realizuje się przez wykłady, omówienia i wskazówki, a także samodzielną pracę studenta prowadzoną wg wskazań. | |||||||||
warunek zaliczenia kursu wraz z metodami i kryteriami oceniania | |||||||||
Warunkiem zaliczenia kursu jest opanowanie założonych zagadnień programowych w stopniu zadowalającym. Sprawdzenie nabytych umiejętności i wiedzy dokonuje się podczas zajęć, a ocena semestralna jest wynikiem oceny sumienności pracy studenta podczas semestru i stopnia wiedzy, jaką student wykazał się podczas kolokwium. |