Dyrygentura

Dyrygentura jest dyscypliną wykonawczą (odtwórczą), gdyż jej adepci podczas praktyki zawodowej, przy wszystkich ograniczeniach wynikających z określonych uwarunkowań technicznych, fizycznych i psychicznych - posiadają decydujący wpływ na kształt wykonawczy dzieła orkiestrowego, dysponują środkami oddziałującymi na sam tok procesu interpretacyjnego. Zakres studiów obejmuje wiedzę i umiejętności dyrygenckie, niezbędne do prowadzenia zespołów orkiestrowych, przeznaczonych przede wszystkim do wykonawstwa tzw. muzyki poważnej.

Głównym celem, osiągalnym w najbardziej sprawdzalnym wymiarze, jest nauczenie studenta techniki dyrygenckiej w stopniu zezwalającym na pełną swobodę wypowiedzi artystycznej w pracy z zespołami orkiestrowymi.

W trakcie procesu kształcenia student powinien opanować wiedzę teoretyczną i  umiejętności praktyczne w dziedzinie klasycznej techniki dyrygenckiej, dzięki czemu absolwent nabywa zdolność do samodzielnego pokonywania problemów technicznych i artystycznych, a co za tym idzie – opracowywania, przygotowywania i wykonywania utworów orkiestrowych z różnych epok i stylów. Osiągnięcie profesjonalnej sprawności manualnej powinno wyrażać się w operowaniu właściwymi nawykami dyrygenckimi.

Istotnym elementem wiedzy przekazywanej studentowi jest zaznajamianie go z problematyką wykonawstwa zespołowego i relacji „dyrygent – orkiestra”, a co za tym idzie - z rolą i zadaniami prowadzącego zespół dyrygenta.

Właściwe przygotowanie do wykonywania zawodu dyrygenta obejmuje także zaznajomienie się - w możliwie szerokim zakresie -  z literaturą muzyczną przedmiotu, a nade wszystko z dziełami reprezentatywnymi dla danego okresu historycznego, a na ich przykładzie – ze specyfiką  problematyki odtwórczej.

Proces kształcenia koncentruje się także na stymulowaniu rozwoju intelektualnego, osobowości, wrażliwości i smaku artystycznego studenta.

Od studentów wymagana jest systematyczna praca  podczas zajęć oraz indywidualne przygotowywanie  realizacji  utworów orkiestrowych pomiędzy zajęciami, w zakresie wyznaczonym przez pedagoga i wg. jego wskazówek.

Obligatoryjnym wymogiem jest również bierne lub aktywne uczestniczenie w praktykach orkiestrowych oraz obserwowanie prób i koncertów zespołów orkiestrowych działających na Uczelni.

Wspomagana jest aktywność studentów w zakresie inicjatyw zmierzających do realizacji koncertów z zespołami organizowanymi we własnym zakresie.

Student powinien wykazywać się pasją do samokształcenia umożliwiającego wszechstronny rozwój intelektualny.

Niezbędnym elementem kształtowania osobowości i poszerzania wiedzy  jest aktywne  śledzenie wydarzeń kulturalnych w mieście, regionie i - w miarę możliwości - na terenie kraju i poza granicami, ze szczególnym uwzględnieniem wydarzeń z życia muzycznego.

• Metodyka prowadzenia zespołów instrumentalnych
• Metodyka prowadzenia zespołów chóralnych
• Praktyki orkiestrowe
• Czytanie partytur

- podręczniki do instrumentoznawstwa,  (np: Andrzej Chodkowski – Instrumenty orkiestry dzisiejszej, PWM Kraków 1956; Curt Sachs – Historia instrumentów muzycznych, PWM Kraków, 1989; Kazimierz Sikorski -  Instrumentoznawstwo, PWM Kraków, 1975; Edward Chodkowski – Rola instrumentów dętych w orkiestrze XX wieku, Zeszyt Naukowy nr 21, AM Katowice 1978;  Adam Carse -  The Orchestra, Londyn, Parrish 1949; Simon Ginzburg – Czto nado znat’ o simfoniczeskom orkiestrie, Leningrad, Muzyka 1968;)

- biografie i autobiografie wybitnych dyrygentów  (np. F. Endler – Karajan, Felberg SJA, Warszawa 1999, Harvey Sachs – Toscanini, PIW W-wa 1988; B. Pociej – Wodiczko, PWM Kraków 1964; K. Wiłkomirski - Wspomnienia i Wspomnień ciąg dalszy, PWM Kraków,  1971 i 1080; A. Grzejewska – Ten wariat Maksymiuk, Oficyna Wydawnicza ”Twoja Książka”, Białystok 1994; H. Czyż –Nie taki diabeł straszny , Wydawnictwo Łódzkie, Łódź 1979; H. Czyż – Jak z nut, Wydawnictwo „Tryton”, Warszawa 1993; E. Markowska – Jana Krenza pięćdziesiąt lat z batutą, PWM Kraków 1996);

- monografie poświęcone sztuce dyrygentury (np. H.C. Schonberg – The great conduktors, New York 1967, J. Waldorff – Diabły i anioły, PWM Warszawa 1971, Benjamin Grosbayne – Techniques of modern orchestral conducting, Harvard, HUP 1956; Hermann Scherchen – Des Dirigierens, leipzig, J.J. Weber 1929, Mainz, Schott 1929; Kirill Kondrašin – Mir diriżera, Leningrad 1976, Muzyka; Gennadij Rożdestvenskij – Diriżerskaja applikatura, Leningrad 1974, Muzyka).

---

- wykazuje ogólną znajomość literatury muzycznej, ze szczególnym uwzględnieniem utworów przeznaczonych na orkiestry kameralne, symfoniczne i operowe (K_W01)
- ma świadomość fundamentalnego repertuaru związanego ze specjalnością dyrygentury symfoniczno-operowej (K_W02)
- dostrzega i nazywa wzajemne relacje zachodzące pomiędzy teoretycznymi i praktycznymi aspektami studiowania (K_W17)
- posiada narzędzia niezbędne do praktycznego zastosowania wiedzy o harmonii i zdolność analizowania pod tym kątem wykonywanego repertuaru symfoniczno-operowego (K_W18)

- dysponuje umiejętnościami potrzebnymi do tworzenia i realizowania własnych koncepcji artystycznych w zakresie kierowania mniejszymi zespołami orkiestrowymi i wokalnymi (K_U01)
- wykazuje zrozumienie wzajemnych relacji zachodzących pomiędzy rodzajem stosowanej w danym dziele ekspresji artystycznej, środków techniki dyrygenckiej, a niesionym przez niego komunikatem (K_U03)
- potrafi wykorzystywać środki techniczne-manualne do wykonywania reprezentatywnego repertuaru w zakresie dyrygentury symfoniczno-operowej (K_U04)
- posiada wiedzę dotyczącą podstawowych kryteriów stylistycznych wykonywanych utworów i zna sposoby zaprezentowania jej w praktyce dyrygenckiej (K_U05)
- jest przygotowany do współpracy jako dyrygent symfoniczno-operowy z innymi muzykami w różnego typu zespołach oraz w ramach innych wspólnych prac i projektów, także o charakterze multidyscyplinarnym (K_U07)
- opanował warsztat techniczny potrzebny do profesjonalnej prezentacji muzycznej i jest świadomy problemów wykonawczych, które może napotkać w pracy z zespołem (K_U09)
- przyswoił sobie dobre nawyki dotyczące techniki i postawy dyrygenta, umożliwiające operowanie ciałem w sposób (z punktu widzenia fizjologii) najbardziej wydajny i bezpieczny (K_U12)
- nauczył się właściwie odczytywać tekst nutowy utworu oraz przekazywać zawarte w nim idee i jego formę (K_U13)

- rozumie potrzebę uczenia się przez całe życie (K_K01)
- realizuje własne koncepcje artystyczne oparte na zróżnicowanej stylistyce, wynikające z wykorzystania wyobraźni, ekspresji i intuicji (K_K03)
- posiada umiejętność organizacji pracy własnej i zespołowej w ramach realizacji wspólnych zadań i projektów (K_K04)
- wie jak dostosować się do nowych, zmiennych okoliczności, które mogą występować podczas wykonywania pracy twórczej (K_K05)
- jest zdolny do efektywnego wykorzystania wyobraźni, intuicji, twórczej postawy i samodzielnego myślenia w celu rozwiązywania problemów (K_K06)
- posługuje się sprawną i klarowną komunikacją w obrębie własnego środowiska muzycznego i społeczności (twórcy, wykonawcy, odbiorcy) (K_K10)
- posiada umiejętność współpracy i integracji podczas realizacji zespołowych zadań projektowych oraz przy pracach organizacyjnych i artystycznych związanych z różnymi przedsięwzięciami kulturalnymi (K_K11)
- w sposób świadomy i profesjonalny umie zaprezentować własną działalność artystyczną (K_K12, K_K13)

- zaznajomienie z historią dyrygentury w zarysie

- omówienie zagadnień związanych z rolą i zadaniami dyrygenta

- sformułowanie pożądanych cech psychofizycznych dyrygenta

- postawa przy dyrygowaniu, pozycje rąk w pionie i poziomie, specyfika funkcji każdej z rąk

- rodzaje ruchów  wraz z analizą (swobodny, prosty, złożony <moment uderzenia i odbicia>, metryczny, przygotowawczy "auftakt", odbitka)

- podstawowe elementy techniki manualnej:

• taktowanie
• realizacja motywów metrorytmicznych
• realizacja agogiki
• realizacja dynamiki
• realizacja artykulacji
• ekspresja rąk, wyrazowa funkcja mimiki i „mowy ciała” w szerszym zakresie
• dyrygowanie bez batuty i z jej zastosowaniem

- omówienie zasad studiowania partytury pod względem treści muzycznej i problemów związanych z techniką dyrygencką

- realizacja (przy współpracy z dwoma pianistami-akompaniatorami) utworów orkiestrowych z epoki wczesnoklasycznej (partytury na orkiestrę kameralną i małą symfoniczną).

Rezultatem nauki w pierwszym semestrze powinno być opanowanie wymienionych wyżej elementów techniki manualnej oraz stworzenie podstaw do samodzielnego rozwiązywania niektórych problemów technicznych i artystycznych, związanych z opracowywaniem partytur z zakresu przewidzianego programem ramowym.

Cele nauczania, a przede wszystkim cel główny – realizuje się przez wykłady, omówienia, wskazówki i prezentację elementów techniki manualnej przez pedagoga a także samodzielną pracę studenta prowadzoną wg. wskazań. Początkowo podstawowe elementy techniczne ćwiczone są w postaci wprawek z zastosowaniem naśladownictwa. Po opanowaniu niezbędnych podstaw, praca przebiega w oparciu o wybrane utwory orkiestrowe z epoki wczesnoklasycznej (przy współpracy z dwoma pianistami-akompaniatorami). Przystąpienie do dyrygowania utworem,  poprzedzone jest analizą treści muzycznej, wyrazowej i problemów leżących w obszarze  techniki dyrygenckiej.

Warunkiem zaliczenia kursu jest opanowanie założonych zagadnień programowych w stopniu zadowalającym. Sprawdzenie nabytych umiejętności i wiedzy dokonuje się podczas zajęć, a ocena semestralna  jest wynikiem egzaminu semestralnego przed komisją egzaminacyjną, w skład której wchodzą wszyscy pedagodzy uczący przedmiotu oraz dziekan lub prodziekan Wydziału Dyrygentury, Kompozycji i Teorii Muzyki. Egzamin ma przebieg dwuczłonowy; w pierwszym – o charakterze praktycznym - student dyryguje z pamięci utworem na smyczkową orkiestrę kameralną, lub dwiema zróżnicowanymi pod względem metrum, tempa i charakteru częściami symfonii, ew. dwiema uwerturami wczesnoklasycznymi (ca 12' – 15'). Drugi człon egzaminu ma charakter kolokwium, w zakresie odnoszącym się do zagadnień związanych z prezentowanym dziełem.

Występ studenta ocenia każdy z egzaminatorów, biorąc pod uwagę stopień znajomości partytury, skuteczność techniki dyrygenckiej (jej wyrazistość, precyzję, estetykę, swobodę, ekspresję,  przystawalność do zamierzeń interpretacyjnych), muzykalność, kształt muzycznej interpretacji, temperament wykonawczy. Swoje uwagi i ocenę zapisuje na własnym arkuszu. Po części praktycznej, student poddany jest krótkiemu kolokwium, podczas którego ma odpowiedzieć na dwa, trzy pytania związane z prezentowanym dziełem i jego twórcą.

Po przeglądzie wszystkich studentów danego rocznika, liczona jest średnia z ocen proponowanych przez członków komisji egzaminacyjnej. Po ustaleniu kolejności wynikającej z obliczonej średniej, następuje dyskusja, podczas której egzaminatorzy dzielą się swoimi uwagami odnośnie ocenianych studentów.

Niekiedy, w wyniku dyskusji, rezultat ustalony arytmetycznie może ulec zmianie.

- poszerzanie zasobu środków przekazu manualnego, szczególnie niezależności pracy każdej z rąk

- wzbogacanie strony ekspresyjnej przekazu

- praca nad wykształceniem  umiejętności różnicowania środków techniki manualnej i ekspresji „mowy ciała”,  w zależności  od  stylu i konwencji wykonywanej muzyki

- opracowywanie partytur  o średnim stopniu trudności

• symfonie i uwertury  klasyczne i późnoklasyczne, np. wybrane symfonie Mozarta: C-dur  KV 551,  g – moll KV 550, Es – dur  KV 543, uwertura do opery „Czarodziejski flet”;  IV, VI, VIII Symfonia Beethovena, uwertury „Coriolan”, „Egmont”, „Leonora”III - Beethovena;
• dzieła wczesnoromantyczne, np. I, V Symfonia -  Schuberta, uwertura „Hebrydy”  lub I Symfonia Mendelssohna, wybrane uwertury K.M. von Webera i G. Rossiniego

Oczekiwane efekty kształcenia:

- utrwalenie i pogłębienie nowo nabytych umiejętności w zakresie techniki dyrygenckiej

- rozwinięcie zasobu środków warsztatowych, także w zakresie ekspresji przekazu

- pogłębianie zdolności do samodzielnego opracowywania i wykonywania utworów orkiestrowych

- poszerzenie praktycznej znajomości literatury orkiestrowej.

Cele nauczania realizuje się przez omówienia, wskazówki i prezentację elementów techniki manualnej przez pedagoga, dla których bazą są utwory dyrygowane przez studenta przy współpracy z dwoma pianistami-akompaniatorami. Pomiędzy zajęciami student zobowiązany jest do  samodzielnej pracy nad opracowywanym dziełem, prowadzonej wg. wskazań.

Niektóre cele osiągane są przez bierny udział i obserwowanie przebiegu prób orkiestrowych w ramach praktyk dyrygenckich, obserwowanie przebiegu prób innych zespołów orkiestrowych działających na terenie Uczelni, a także - w miarę możności - w Filharmonii, Operze i Teatrze Muzycznym. Analiza i  omawianie prób, pozwala na wprowadzanie w zagadnienia pracy z zespołem orkiestrowym zarówno od strony warsztatu dyrygenckiego jak i pod kątem metodologii i psychologii pracy z orkiestrą.

Warunkiem zaliczenia kursu jest opanowanie założonych  zagadnień programowych w stopniu zadowalającym. Sprawdzenie nabytych umiejętności i wiedzy dokonuje się podczas zajęć, a ocena semestralna  jest wynikiem egzaminu semestralnego przed komisją egzaminacyjną, w skład której wchodzą wszyscy pedagodzy uczący przedmiotu oraz dziekan lub prodziekan Wydziału Dyrygentury, Kompozycji i Teorii Muzyki. Egzamin ma charakter praktyczny - student dyryguje z pamięci dwiema zróżnicowanymi pod względem metrum, tempa i charakteru częściami symfonii bądź też dwiema  uwerturami wczesnoromantycznymi lub z epoki klasycyzmu - o wyższym, niż w poprzednim semestrze - stopniu trudności (ca 13' – 20').

Kryteria i metody oceniania jak w poprzednim semestrze.

- poszerzanie zasobu środków przekazu manualnego

- wzbogacanie strony ekspresyjnej przekazu

- praca nad wykształceniem umiejętności różnicowania środków techniki manualnej i ekspresji „mowy ciała”,  w zależności  od  stylu i konwencji wykonywanej muzyki

- opracowywanie partytur klasycznych o wysokim stopniu trudności (np. III, V, VII Symfonia L. van Beethovena) oraz reprezentujących symfonikę romantyczną )np.  Symfonie F. Schuberta, R. Schumanna, F. Mendelssohna, oprócz II Symfonii, P. Czajkowskiego, A. Dvořaka),

- przygotowywanie do aktywnego udziału w próbach orkiestrowych w ramach praktyk dyrygenckich.

Oczekiwane efekty kształcenia:

- utrwalenie i pogłębienie nowo nabytych umiejętności w zakresie techniki dyrygenckiej

- rozwinięcie zasobu środków warsztatowych, także w zakresie ekspresji przekazu

- pogłębianie zdolności do samodzielnego opracowywania i wykonywania

  utworów orkiestrowych

- poszerzenie praktycznej znajomości literatury orkiestrowej.

omówienia, wskazówki i prezentacje elementów techniki manualnej przez pedagoga, dla których bazą są utwory dyrygowane przez studenta przy współpracy z dwoma pianistami-akompaniatorami. Pomiędzy zajęciami student zobowiązany jest do  samodzielnej  pracy nad opracowywanym dziełem, prowadzonej wg. wskazań.

Ze względu na aktywny udział studentów II roku w próbach z orkiestrą kameralną i symfoniczną w ramach praktyk dyrygenckich, celowe jest omawianie wielostronnych zagadnień związanych z przebiegiem prób.

Warunkiem zaliczenia kursu jest opanowanie założonych zagadnień programowych w stopniu zadowalającym. Sprawdzenie nabytych umiejętności i wiedzy dokonuje się podczas zajęć, a ocena semestralna jest wynikiem egzaminu semestralnego przed komisją egzaminacyjną, w skład której wchodzą wszyscy pedagodzy uczący przedmiotu oraz dziekan lub prodziekan Wydziału Dyrygentury, Kompozycji i Teorii Muzyki.

Egzamin ma charakter praktyczny – student prezentuje (z pamięci) trzy części symfonii z zakresu przewidzianego programem ramowym, kontrastujące pod względem metrum, tempa i charakteru.

Kryteria i metody oceniania jak w poprzednich semestrach.

- poszerzanie zasobu środków przekazu manualnego

- wzbogacanie strony ekspresyjnej przekazu

- praca nad wykształceniem umiejętności różnicowania środków techniki manualnej i ekspresji „mowy ciała”, w zależności od stylu i konwencji wykonywanej muzyki

- poznawanie zasad akompaniowania w koncertach instrumentalnych

- opracowywanie partytur  a także akompaniamentów do koncertów instrumentalnych,  o średnim stopniu trudności (np. Koncert fortepianowy a-moll - E. Griega, g-moll – C. Saint-Säensa, III Koncert S. Rachmaninowa, Koncert b-moll P. Czajkowskiego, Koncert skrzypcowy A-dur - M. Karłowicza, Koncerty skrzypcowe H. Wieniawskiego)

- przygotowywanie do aktywnego udziału w próbach orkiestrowych w ramach praktyk dyrygenckich

Oczekiwane efekty kształcenia:

- utrwalenie i pogłębienie nowo nabytych umiejętności w zakresie techniki dyrygenckiej

- rozwinięcie zasobu środków warsztatowych, także w zakresie ekspresji przekazu

- poznanie zasad współdziałania z solistą

- pogłębianie zdolności do samodzielnego opracowywania i wykonywania utworów orkiestrowych

- poszerzenie praktycznej znajomości literatury muzycznej o przykłady z gatunku koncertu instrumentalnego.

omówienia, wskazówki i prezentacje elementów techniki manualnej przez pedagoga, dla których bazą są utwory dyrygowane przez studenta przy współpracy z dwoma pianistami-akompaniatorami a także z udziałem solistów. Pomiędzy zajęciami student zobowiązany jest do  samodzielnej  pracy nad opracowywanym dziełem, prowadzonej wg. wskazań.

Ze względu na aktywny udział studentów III roku w próbach z orkiestrą kameralną i  symfoniczną w ramach praktyk dyrygenckich, celowe jest omawianie wielostronnych zagadnień związanych z przebiegiem prób.

Warunkiem zaliczenia kursu jest opanowanie założonych  zagadnień programowych w stopniu zadowalającym. Sprawdzenie nabytych umiejętności i wiedzy dokonuje się podczas zajęć, a ocena semestralna  jest wynikiem egzaminu semestralnego przed komisją egzaminacyjną, w skład której wchodzą wszyscy pedagodzy uczący przedmiotu oraz dziekan lub prodziekan Wydziału Dyrygentury, Kompozycji i Teorii Muzyki.

Egzamin ma charakter praktyczny - student dyryguje z pamięci utworem symfonicznym, bądź jego fragmentami z zakresu przewidzianego programem ramowym (ok. 20 min.) oraz dwiema zróżnicowanymi pod względem metrum, tempa i charakteru częściami koncertu instrumentalnego (ca’ 25’). Soliście towarzyszy akompaniator realizujący wyciąg fortepianowy. Student-dyrygent może prowadzić akompaniament przy pomocy partytury.

Kryteria i metody oceniania jak w poprzednich semestrach.

- poszerzanie zasobu środków przekazu manualnego

- wzbogacanie strony ekspresyjnej przekazu

- praca nad wykształceniem umiejętności różnicowania środków techniki manualnej i ekspresji „mowy ciała”,  w zależności  od  stylu i konwencji wykonywanej muzyki

- opracowywanie partytur dzieł wokalno-instrumentalnych  o średnim stopniu trudności (np. msze J. Haydna, W.A. Mozarta, L. v. Beethovena, fragmenty wybranych oper  S. Moniuszki, W.A. Mozarta, G. Rossiniego, G. Donizettiego, G. Verdiego).

Oczekiwane efekty kształcenia:

- utrwalenie, pogłębienie i doskonalenie nowo nabytych umiejętności w zakresie techniki dyrygenckiej, rozwinięcie zasobu środków warsztatowych, szczególnie w zakresie odnoszącym się do dzieł wokalno-instrumentalnych

- rozwinięcie ekspresji przekazu

- poznanie zasad współdziałania z solistami- wokalistami i z zespołem chóralnym

- pogłębianie zdolności do samodzielnego opracowywania i wykonywania

  utworów orkiestrowych

- poszerzenie praktycznej znajomości literatury muzycznej w odniesieniu

do gatunku dzieł wokalno-instrumentalnych.

omówienia, wskazówki i prezentacje elementów techniki manualnej przez pedagoga, dla których bazą są utwory dyrygowane przez studenta przy współpracy z dwoma pianistami-akompaniatorami. Pomiędzy zajęciami student zobowiązany jest do  samodzielnej  pracy nad opracowywanym dziełem, prowadzonej wg. wskazań.

Ze względu na aktywny udział studentów III roku w próbach z orkiestrą kameralną i  symfoniczną w ramach praktyk dyrygenckich, celowe jest omawianie wielostronnych zagadnień związanych z przebiegiem prób.

Warunkiem zaliczenia kursu jest opanowanie założonych zagadnień programowych w stopniu zadowalającym. Sprawdzenie nabytych umiejętności i wiedzy dokonuje się podczas zajęć, a ocena semestralna jest wynikiem egzaminu semestralnego przed komisją egzaminacyjną, w skład której wchodzą wszyscy pedagodzy uczący przedmiotu oraz dziekan lub prodziekan Wydziału Dyrygentury, Kompozycji i Teorii Muzyki.

Egzamin ma charakter praktyczny - student dyryguje fragmentem opery (ca 40' – 45'), w którym zawierał się będzie recytatyw, aria, ensemble i scena z udziałem chóru. W miarę możności prezentacja egzaminacyjna powinna przebiegać z  udziałem solistów-wokalistów, którym towarzyszy pianista-akompaniator. Student – dyrygent może realizować program egzaminu „przy pomocy partytury”.

Kryteria i metody oceniania jak w poprzednich semestrach.

- poszerzanie zasobu środków przekazu manualnego

- wzbogacanie strony ekspresyjnej przekazu

- praca nad wykształceniem umiejętności różnicowania środków techniki manualnej i ekspresji „mowy ciała”,  w zależności od stylu i konwencji wykonywanej muzyki

- opracowywanie dzieł orkiestrowych o wyższym  stopniu  trudności  w zależności od indywidualnych możliwości studenta (np. symfonie J. Brahmsa, H. Berlioza, C. Francka)

- przygotowanie do licencjackiego egzaminu dyplomowego z orkiestrą, w formie przygotowania orkiestry i występu koncertowego (dzieło orkiestrowe lub jego większe fragmenty oraz akompaniament w koncercie instrumentalnym).

Oczekiwane efekty kształcenia:

- utrwalenie, pogłębienie i doskonalenie nowo nabytych umiejętności w zakresie techniki dyrygenckiej

- rozwinięcie zasobu środków warsztatowych i ekspresji przekazu

- pogłębianie zdolności do samodzielnego opracowywania i wykonywania utworów orkiestrowych

- poszerzenie praktycznej znajomości literatury orkiestrowej

- zyskanie pozytywnej oceny w wyniku przystąpienia do licencjackiego egzaminu dyplomowego w formie występu z orkiestrą.

omówienia, wskazówki i prezentacje elementów techniki manualnej przez pedagoga, dla których bazą są utwory dyrygowane przez studenta przy współpracy z dwoma pianistami-akompaniatorami. Pomiędzy zajęciami student zobowiązany jest do  samodzielnej  pracy nad opracowywanym dziełem, prowadzonej wg. wskazań.

Ze względu na aktywny udział studentów III roku w próbach z orkiestrą kameralną i  symfoniczną w ramach praktyk dyrygenckich, celowe jest omawianie wielostronnych zagadnień związanych z przebiegiem prób.

Warunkiem zaliczenia kursu jest opanowanie założonych zagadnień programowych w stopniu zadowalającym. Sprawdzenie nabytych umiejętności i wiedzy dokonuje się podczas zajęć, a ocena semestralna  jest wynikiem egzaminu semestralnego w formie samodzielnie przygotowanego występu koncertowego z orkiestrą, który ocenia komisja egzaminacyjna, w składzie: pedagodzy uczący przedmiotu oraz dziekan lub prodziekan Wydziału Dyrygentury, Kompozycji i Teorii Muzyki. Egzamin semestralny na zakończenie VI semestru jest jednocześnie koncertem dyplomowym jako elementem składowym egzaminu dyplomowego.

W czasie samodzielnie (pod opieką pedagoga) przygotowanego występu, student dyryguje z pamięci utworem orkiestrowym lub jego większym fragmentem, oraz prowadzi akompaniament do koncertu z udziałem solisty (solistów). Prowadzenie  akompaniamentu zakłada możność korzystania z partytury.

Kryteria i metody oceniania jak w poprzednich semestrach. Przy ustalaniu oceny ostatecznej, brane są pod uwagę oceny z dyrygentury uzyskiwane w czasie studiów.