Współczesne metody analityczne

Celem przedmiotu jest wprowadzenie do metodologii analizy (naukowej podbudowy możliwości, celów i metod analizy) oraz przegląd współczesnych metod analitycznych w ujęciu teoretycznym i w praktycznych zastosowaniach.

-

-

Hans-Heinrich Eggebrecht, Uwagi o metodzie analizy muzycznej, przeł. Maria Stanilewicz, w: „Res Facta” nr 7, Kraków 1973. 

Analiza i interpretacja dzieła muzycznego. Wybór metod, Kraków– Gdańsk 1990.

Mieczysław Tomaszewski, Interpretacja integralna dzieła muzycznego. Rekonesans, Kraków 2000.

Carl Dahlhaus, Analiza a sąd wartościujący, w: „Muzyka” 2003 nr 1, s. 61-101.

Maciej Gołąb, Spór o granice poznania dzieła muzycznego, Wrocław 2003.

Alicja Jarzębska, Z dziejów myśli o muzyce. Wybrane zagadnienia teorii i analizy muzyki tonalnej i posttonalnej, Kraków 2002.

Teksty stanowiące przykłady praktycznego zastosowania poszczególnych metod analizy i perspektyw metodologicznych.

Stanisław Bądkowski, Agnieszka Chwiłek, Iwona Lindstedt, Analiza schenkerowska, Kraków 1997.

Iwona Lindstedt, Wprowadzenie do teorii zbiorów klas wysokości dźwięku Allena Forte’a. Idee oryginalne – rozszerzenia – modyfikacje, Warszawa 2004.

Krystyna Tarnawska-Kaczorowska, Praktyczny aspekt teorii struktur M. Zalewskiego, Kraków 1980.

Inne pozycje zaproponowane przez prowadzącego lub przez studentów.

Wymienia, definiuje i opisuje współczesne metody analizy i interpretacji dzieła muzycznego (K_W05, K_W06)
Rozpoznaje i tłumaczy związki poszczególnych metod analizy i interpretacji z dyscyplinami pokrewnymi (K_W02, K_W05, K_W06)
Rozróżnia ideowe (muzyczne i pozamuzyczne) uwarunkowania poszczególnych metod analitycznych i koncepcji interpretacyjnych (K_W02, K_W05, K_W06)
Wyciąga wnioski dotyczące możliwości i ograniczeń zastosowania poszczególnych metod i koncepcji analityczno-interpretacyjnych (K_W05, K_W06)

Porównuje i klasyfikuje poszczególne metody analityczne i koncepcje interpretacyjne (K_U03, K_U04)
Wyprowadza wnioski dotyczące możliwości i ograniczeń zastosowania poszczególnych metod analizy i interpretacji (K_U03, K_U04)
Przewiduje potencjalne możliwości zastosowania poszczególnych metod badawczych w odniesieniu do poszczególnych przedmiotów analizy (K_U03, K_U04)
Poddaje krytyce rezultaty zastosowania poszczególnych metod analizy dzieła muzycznego (K_U03, K_U04)
Wybiera adekwatne dla przedmiotów i celów badań metody analizy (K_U03, K_U04)
Analizuje dzieło muzyczne właściwie dobranymi metodami i weryfikuje wyniki badań (K_U03, K_U04)

Pracuje samodzielnie nad powierzonymi zadaniami podlegającymi indywidualnej ocenie i wykazuje odpowiedzialność za organizację procesu uczenia się (K_K01, K_K02)
Przestrzega poczynionych ustaleń w zakresie wyznaczonych zadań i angażuje się w ich wykonanie (K_K01, K_K02)
Dyskutuje i zachowuje krytycyzm z wyrażaniu opinii (K_K02)
Wykazuje kreatywność w świadomym integrowaniu zdobytej wiedzy (K_K02)

1. Relacje analizy i interpretacji dzieła muzycznego. Związki analizy z poszczególnymi dyscyplinami nauk o muzyce.

2. Analiza: przedmiot, zakres, cel poznania dzieła muzycznego.

3. Klasyfikacja metod analizy i przegląd wybranych metod:

a. metody normatywne – istota i obiekty analizy (koncepcje W. Fucksa, M. Zalewskiego, A. Forte’a, baza software);

b. metody deskryptywne;

– logocentryczne: Formenlehre H. Riemanna, analiza stylokrytyczna G. Adlera, H. Leichtentritta;

– procesualistyczne: tektonika H. Mersmanna, koncepcja kinetyczna („energetyka”) E. Kurtha, „intonacja” B. Asafiewa, metoda redukcyjna R. Rétiego, metoda redukcyjno-prolongacyjna H. Schenkera, metody postschenkerowskie;

– analizy pragmatyczne – analiza a ideologia.

Przedmiot ma charakter seminaryjny. Studenci przygotowują się do zajęć na podstawie określonej przez prowadzącego pozycji literatury związanej z tematami poszczególnych seminariów.

1. Obecność na zajęciach i aktywny w nich udział.
2. Zaliczenie wszystkich seminariów i kolokwiów.
3. Pisemna praca semestralna – zastosowanie wybranej metody w praktyce analitycznej.

Deskryptywne metody analizy dzieła muzycznego (c.d.):

- dyskursy analizy strukturalistycznej, sformalizowanej, scjentystycznej (F. de Saussure’a, E. Narmoura, M. Mc Luhana, J.-J. Nattiez; N. Ruweta, N. Chomsky’ego);

- semiotyka muzyczna Eero Tarastiego.

5. Formacja dyskursów synkretycznych – w kręgu eklektycznej filozofii postmoderny.

6. Indywidualne koncepcje analityczne (E. Lendvaia analizy twórczości B. Bartóka, „egzegetyka” C. Florosa, koncepcja analizy interpretującej H.-H. Eggebrechta).

7. Ars interpretandi – hermeneutyka jako paradygmat humanistyki.

8. Ku holistycznemu projektowi analizy – metoda interpretacji integralnej M. Tomaszewskiego.

Przedmiot ma charakter seminaryjny. Studenci przygotowują się do zajęć na podstawie określonej przez prowadzącego pozycji literatury związanej z tematami poszczególnych seminariów.

1. Obecność na zajęciach i aktywny w nich udział.
2. Zaliczenie wszystkich seminariów i kolokwiów.
3. Pisemna praca semestralna – zastosowanie wybranej metody w praktyce analitycznej.