Analiza dzieła muzycznego

- zapoznanie z pojęciem „forma muzyczna” i jego różnorodnymi  interpretacjami,

- znajomość pojęć i terminów z zakresu dyscypliny „formy muzyczne” i wyrabianie umiejętności biegłego ich   stosowania w praktyce analitycznej,

- rozwijanie umiejętności samodzielnego analizowania (omawiania i opisywania) i interpretowania  form utworów instrumentalnych i wokalno instrumentalnych, w różnych epokach historycznych (od baroku do współczesności), a w szczególności:

  = jednoczęściowych form muzyki instrumentalnej i wokalno-instrumentalnej (formy okresowe,     rondo, wariacje,  fuga, pieśń solowa, poemat symfoniczny),

  = cyklicznych  form muzyki instrumentalnej (sonata, symfonia, koncert),

- zapoznanie ze zmiennością zasad konstrukcji dzieła w zależności od epoki, w której dzieło powstało i specyfiki języka muzycznego jego twórcy,

- promocja muzyki polskiej. Wyraża się ona przez wykorzystywanie do analiz, w zakresie wszystkich omawianych form muzycznych, utworów napisanych przez polskich kompozytorów.

Po wykładzie wprowadzającym z demonstracją, przybliżającym cechy danej formy i zasady jej analizowania, dalsze zajęcia mają charakter ćwiczeń realizowanych przez studentów. Stopień ich przygotowania się do zajęć jest sprawdzany przez prowadzącego zajęcia, a wypowiedzi studentów uzupełniane i korygowane przez pedagoga. Stąd też wymagana jest wysoka frekwencja na zajęciach.

-

Semestr 3,4

Piśmiennictwo (wybór): M. Podhajski: Formy muzyczne. PWN, 1991; J. M. Chomiński: Formy muzyczne. T. 2, PWM 1987; M. Tomaszewski: Studia nad pieśnią romantyczną. AM, Kraków 1997 (wybrane eseje); wybrane eseje z 10 zeszytów Zespołu Historii i Teorii Pieśni z cyklu „Muzyka i liryka”, pod red. M. Tomaszewskiego, wydanych przez AM w Krakowie, a w szczególności: z zeszytu 1(1989), zeszytu 2 (1989), zeszytu 3 (1991), zeszytu 8 (1999), zeszytu 9 (2000) i zeszytu 10 (2002); M. Bristiger: Związki muzyki ze słowem. Biblioteka Res Facta 4, PWM 1986; M. Tomaszewski: Interpretacja integralna dzieła muzycznego. AM, Kraków 2000; A. Jarzębska: Z dziejów myśli o muzyce. Musica Iagellonica, Kraków 2002; M. Podhajski: Cechy formy sonatowej. Muzyka fortepianowa II, Prace Specjalne 12, PWSM, Gdańsk 1977; M. Podhajski: Zasady analizy relacji przeciwstawności w formie sonatowej. Muzyka fortepianowa IV, Prace Specjalne 25, PWSM, Gdańsk 1981.

Semestr 5,6

Utwory muzyczne: sonaty solowe fortepianowe (Schubert: Sonata c, D 958, Sonata B, D 960;  Chopin b i h; Liszt: Sonata h). Skrzypcowe: Brahms Sonata d moll op. 108; Franck: Sonata A. Sonaty nowsze: Szymanowski, Prokofiew, Boulez. Koncerty:  J. S. Bach: Koncerty brandenburskie (III i V); koncerty Mozarta (A fortepianowy, KV 488; A skrzypcowy, KV 219; d fortepianowy, KV 466, c fortepianowy KV 491,  A klarnetowy, KV 622) – porównanie budowy ekspozycji orkiestry i solisty; koncerty skrzypcowe  Beethovena i Brahmsa; koncerty fortepianowe Schumanna (a moll), Griega (a moll), Liszta (Es dur); koncert nowszy (skrzypcowe: Szymanowskiego – I  i  Panufnika; fortepianowe: Lutosławskiego i Szymańskiego); symfonie: Mendelssohna, Brahmsa, Czajkowskiego; symfonie Mahlera, Szostakowicza; polska symfonia po II wojnie światowej; poematy symfoniczne R. Straussa i M. Karłowicza.

Piśmiennictwo (wybór): wybór  referatów wygłoszonych na seminariach poświęconych formie sonatowej, organizowanych przez Centrum Edukacji Artystycznej. Między innymi: teksty wygłoszone na Sesji Nadzwyczajnej z okazji roku Chopinowskiego (Warszawa 11.12.1999, wydanie drukiem: CEA, Warszawa 2001): Irena Poniatowska: Sonaty F. Chopina. Słowo wstępne; Mieczysław Tomaszewski: Sonaty Fryderyka Chopina. Przeświadczenia, sądy, znaki zapytania;  Iwona Lindstedt: Fryderyk Chopin – Sonata b-moll op. 35. Główne problemy analityczne. Teksty wygłoszone na seminarium Sonata romantyczna w świetle metod hermeneutycznych, semiotycznych i strukturalnych (Warszawa 25-26 marca 2000, druk: CEA, Warszawa 2001): Jolanta Bauman: Sonata B-dur Franciszka Schuberta op. posth. D 960 – dominanta jednej idei; Andrzej Tuchowski: Fryderyk Chopin – II Sonata b-moll op. 35 (1837-1839); Krzysztof Komarnicki: Kontekst historyczny Sonaty h-moll Franciszka Liszta; Irena Poniatowska: Glossa do badań nad Sonatą h-moll Franciszka Liszta. Teksty wygłoszone na seminarium Drogi i rozdroża sonaty XX wieku (Warszawa 24-25.03.2001, druk: CEA, Warszawa 2002); Iwona Lindstedt: Drogi i rozdroża sonaty w XX wieku – wprowadzenie; Tomasz Marcin Kienik: III Sonata fortepianowa Karola Szymanowskiego. Deformacja układu klasycznego – czy nowe spojrzenie na istotę cyklu sonatowego; M. Podhajski: Relacja przeciwstawności pomiędzy tematami form sonatowych w sonatach fortepianowych Karola Szymanowskiego. Muzyka fortepianowa IV, Prace Specjalne 25, PWSM, Gdańsk 1981; Małgorzata Gąsiorowska: Sergiusz Prokofiew – VII Sonata fortepianowa B-dur op. 83; Krzysztof Szwajgier: Pierre Boulez – III Sonata na fortepian. Studium formy otwartej A. Nowak: Polski koncert fortepianowy 1945-1995. (W:) Muzyka polska 1945-1995. AM, Kraków 1996; M. Tomaszewski: Sonorystyczna ekspresywność i alegoryczny symbolizm: symfonia polska 1944-1994. (W:) Muzyka polska 1945-1995. AM, Kraków 1996; A. Nowak: Polski koncert fortepianowy 1945-1995. (W:) Muzyka polska 1945-1995. AM, Kraków 1996; L. Polony: Poetyka muzyczna Mieczysława Karłowicza. PWM 1986; Michael Kennedy: Strauss Tone Poems. British Broadcasting Corporation 1984.  

Utwory muzyczne (wybór): wybrane mazurki Chopina; wariacje (Mozart: Sonata A KV 331 cz. I; Reger: Wariacje na temat Mozarta op. 132; Paganini: Kaprys 24, wariacje na temat tego Kaprysu napisane przez Brahmsa, Lutosławskiego), passacaglie (Buxtehude, Bach, Brahms, Lutosławski); ronda (z sonat Beethovena, ronda Chopina, Bartóka); pieśń romantyczna (Schubert, Schumann, Brahms, Wolf); pieśń nowsza (A. Schönberg: Pierrot Lunaire op. 21, L. Berio: Sequenza III, K. Serocki: Oczy powietrza lub W. Lutosławski: 5 Pieśni do słów K. Iłlkowiczówny); wybrane sonaty Mozarta i L.van Beethovena; symfonie Mozarta (KV 543, KV 550, KV 551) i Beethovena.

posiada gruntowną znajomość repertuaru symfoniczno-operowego i związanych z nim tradycji wykonawczych K_W01
posiada gruntowną znajomość literatury muzycznej K_W03
posiada wiedzę dotyczącą warsztatu badań teoretyczno-naukowych (dostęp do źródeł informacji, sposoby analizowania i syntezy danych, prawidłowego K_W05
posiada poszerzoną wiedzę na temat kontekstu historycznego muzyki i jej związków z innymi dziedzinami współczesnego życia K_W06
posiada wiedzę dotyczącą swobodnego korzystania z różnorodnych mediów (książki, nagrania, materiały nutowe, Internet, nagrania archiwalne itp.) oraz umiejętność samodzielnego poszerzania i rozwijania wiedzy dotyczącej swojej specjalności K_W07
na podstawie wiedzy o stylach muzycznymi i związanych z nimi tradycjach wykonawczych umie konstruować programy (repertuarowe, koncertowe itp.), które są spójne i właściwe z punktu widzenia dyrygenta K_W09

samodzielnie interpretuje utwory muzyczne w oparciu o własne twórcze motywacje i inspiracje na wysokim poziomie profesjonalizmu, zgodnie z wymaganiami stylistycznymi K_U02
potrafi wykazywać się umiejętnością budowania i pogłębiania obszernego repertuaru w zakresie dyrygentury symfoniczno-operowej, z możliwością specjalizowania się w wybranym obszarze K_U04
na podstawie wiedzy o stylach muzycznych i związanych z nimi tradycjach wykonawczych wykazuje się umiejętnością konstruowania i wykonywania spójnych i właściwych z punktu widzenia sztuki wykonawczej programów K_U05
posiada umiejętność tworzenia rozbudowanych prac pisemnych oraz prezentacji słownych (także o charakterze multimedialnym) na tematy dotyczące zarówno własnej specjalizacji, jak i szerokiej problematyki z obszaru sztuki, wykazując zdolność formułowania własnych sądów i wyciągania trafnych wniosków K_U11

rozumie potrzebę uczenia się przez całe życie i potrafi inspirować oraz organizować proces uczenia się innych osób K_K01
prezentuje skomplikowane i specjalistyczne zadania i projekty w przystępnej formie, w sposób zrozumiały dla osób niemających doświadczenia w pracy nad projektami artystycznymi K_K09

- podstawowe pojęcia z zakresu dyscypliny „formy muzyczne”,

- formy okresowe,

- rondo,

- wariacje,

- pieśń solowa epoki romantyzmu,

Na zajęcia składają się: wykłady z objaśnieniem, ćwiczenia i sprawdziany.

Wykłady obejmują:

- zagadnienia wstępne związane z pojęciem „forma muzyczna” i  terminologią nauki o formach muzycznych,

- charakterystykę historycznego rozwoju danej formy wraz z omówieniem techniki analizy utworów należących do tego typu formy. Wykłady takie zawsze występują przed ćwiczeniami analitycznymi,

Ćwiczenia:

Obejmują analizy wykonywane przez studentów wskazanych przez pedagoga utworów muzycznych. Są formą dominującą prowadzonych zajęć. Tematyka każdego ćwiczenia podana jest z tygodniowym wyprzedzeniem i wpisywana do zeszytu ćwiczeń, który prowadzony jest przez studenta. Przygotowanie studentów do zajęć jest każdorazowo sprawdzane, a poziom ich przygotowania odnotowywany przez pedagoga w zeszytach ćwiczeń. Sprawdziany:

Stosowane są na zakończenie omawiania danego typu formy. Obejmują głównie analizy kilku utworów utrzymanych w danym typie formy oraz odpowiedzi na pytania teoretyczne związane z techniką analizy tego typu. Wykaz utworów do analizy i zbiór teoretycznych pytań sprawdzających, które będzie obejmował dany sprawdzian, jest podany studentom do wiadomości co najmniej z dwutygodniowym wyprzedzeniem. W zeszytach ćwiczeń odnotowuje się również oceny ze sprawdzianów.

Warunkiem zaliczenia semestru jest uzyskanie zaliczeń z wszystkich ćwiczeń (jedno może być niezaliczone) i z wszystkich sprawdzianów. Aktywność studenta na zajęciach i uzyskane przez niego oceny ze sprawdzianów są podstawą do określenia oceny zaliczającej semestr. Nie stosuje się na zakończenie semestru odrębnego kolokwium zaliczającego, ani egzaminu.

 - pieśń solowa epoki romantyzmu (kontynuacja) i pieśń nowsza,

 - sonata i symfonia klasyczna

Na zajęcia składają się: wykłady z objaśnieniem, ćwiczenia i sprawdziany.

Wykłady obejmują:

- zagadnienia wstępne związane z pojęciem „forma muzyczna” i  terminologią nauki o formach muzycznych,

- charakterystykę historycznego rozwoju danej formy wraz z omówieniem techniki analizy utworów należących do tego typu formy. Wykłady takie zawsze występują przed ćwiczeniami analitycznymi,

Ćwiczenia:

Obejmują analizy wykonywane przez studentów wskazanych przez pedagoga utworów muzycznych. Są formą dominującą prowadzonych zajęć. Tematyka każdego ćwiczenia podana jest z tygodniowym wyprzedzeniem i wpisywana do zeszytu ćwiczeń, który prowadzony jest przez studenta. Przygotowanie studentów do zajęć jest każdorazowo sprawdzane, a poziom ich przygotowania odnotowywany przez pedagoga w zeszytach ćwiczeń. Sprawdziany:

Stosowane są na zakończenie omawiania danego typu formy. Obejmują głównie analizy kilku utworów utrzymanych w danym typie formy oraz odpowiedzi na pytania teoretyczne związane z techniką analizy tego typu. Wykaz utworów do analizy i zbiór teoretycznych pytań sprawdzających, które będzie obejmował dany sprawdzian, jest podany studentom do wiadomości co najmniej z dwutygodniowym wyprzedzeniem. W zeszytach ćwiczeń odnotowuje się również oceny ze sprawdzianów.

Warunkiem zaliczenia semestru jest uzyskanie zaliczeń z wszystkich ćwiczeń (jedno może być niezaliczone) i z wszystkich sprawdzianów. Aktywność studenta na zajęciach i uzyskane przez niego oceny ze sprawdzianów są podstawą do określenia oceny zaliczającej semestr. Nie stosuje się na zakończenie semestru odrębnego kolokwium zaliczającego, ani egzaminu.

- sonata i symfonia epoki romantyzmu,

- koncert barokowy, klasyczny i epoki romantyzmu

Na zajęcia składają się: wykłady z objaśnieniem, ćwiczenia i sprawdziany.

Wykłady obejmują:

- zagadnienia wstępne związane z pojęciem „forma muzyczna” i  terminologią nauki o formach muzycznych,

- charakterystykę historycznego rozwoju danej formy wraz z omówieniem techniki analizy utworów należących do tego typu formy. Wykłady takie zawsze występują przed ćwiczeniami analitycznymi,

Ćwiczenia:

Obejmują analizy wykonywane przez studentów wskazanych przez pedagoga utworów muzycznych. Są formą dominującą prowadzonych zajęć. Tematyka każdego ćwiczenia podana jest z tygodniowym wyprzedzeniem i wpisywana do zeszytu ćwiczeń, który prowadzony jest przez studenta. Przygotowanie studentów do zajęć jest każdorazowo sprawdzane, a poziom ich przygotowania odnotowywany przez pedagoga w zeszytach ćwiczeń. Sprawdziany:

Stosowane są na zakończenie omawiania danego typu formy. Obejmują głównie analizy kilku utworów utrzymanych w danym typie formy oraz odpowiedzi na pytania teoretyczne związane z techniką analizy tego typu. Wykaz utworów do analizy i zbiór teoretycznych pytań sprawdzających, które będzie obejmował dany sprawdzian, jest podany studentom do wiadomości co najmniej z dwutygodniowym wyprzedzeniem. W zeszytach ćwiczeń odnotowuje się również oceny ze sprawdzianów.

Warunkiem zaliczenia semestru jest uzyskanie zaliczeń z wszystkich ćwiczeń (jedno może być niezaliczone) i z wszystkich sprawdzianów. Aktywność studenta na zajęciach i uzyskane przez niego oceny ze sprawdzianów są podstawą do określenia oceny zaliczającej semestr. Nie stosuje się na zakończenie semestru odrębnego kolokwium zaliczającego, ani egzaminu.

 - sonata i symfonia nowsza,

 - koncert nowszy,

 - poemat symfoniczny.

Na zajęcia składają się: wykłady z objaśnieniem, ćwiczenia i sprawdziany.

Wykłady obejmują:

- zagadnienia wstępne związane z pojęciem „forma muzyczna” i  terminologią nauki o formach muzycznych,

- charakterystykę historycznego rozwoju danej formy wraz z omówieniem techniki analizy utworów należących do tego typu formy. Wykłady takie zawsze występują przed ćwiczeniami analitycznymi,

Ćwiczenia:

Obejmują analizy wykonywane przez studentów wskazanych przez pedagoga utworów muzycznych. Są formą dominującą prowadzonych zajęć. Tematyka każdego ćwiczenia podana jest z tygodniowym wyprzedzeniem i wpisywana do zeszytu ćwiczeń, który prowadzony jest przez studenta. Przygotowanie studentów do zajęć jest każdorazowo sprawdzane, a poziom ich przygotowania odnotowywany przez pedagoga w zeszytach ćwiczeń. Sprawdziany:

Stosowane są na zakończenie omawiania danego typu formy. Obejmują głównie analizy kilku utworów utrzymanych w danym typie formy oraz odpowiedzi na pytania teoretyczne związane z techniką analizy tego typu. Wykaz utworów do analizy i zbiór teoretycznych pytań sprawdzających, które będzie obejmował dany sprawdzian, jest podany studentom do wiadomości co najmniej z dwutygodniowym wyprzedzeniem. W zeszytach ćwiczeń odnotowuje się również oceny ze sprawdzianów.

Warunkiem zaliczenia semestru jest uzyskanie zaliczeń z wszystkich ćwiczeń (jedno może być niezaliczone) i z wszystkich sprawdzianów. Aktywność studenta na zajęciach i uzyskane przez niego oceny ze sprawdzianów są podstawą do określenia oceny zaliczającej semestr. Nie stosuje się na zakończenie semestru odrębnego kolokwium zaliczającego, ani egzaminu.