Śpiew solowy

Istotnym celem nauczania studenta w zakresie przedmiotu śpiew solowy jest wykształcenie śpiewaka - wokalisty, który będzie w sposób świadomy i prawidłowy sprawnie i swobodnie posługiwał się swoim głosem. Efektem kursu mają być konkretne umiejętności  i kompetencje w zakresie interpretacji repertuaru wokalnego. Poznane i zastosowane poprzez systematyczne ćwiczenie środki techniki wokalnej,  przy znajomości zróżnicowanej stylistyki muzycznej, umożliwią mu wykorzystanie nabytych umiejętności w pracy zawodowej. oraz kreowanie osobowości artystycznej w wykonywanym repertuarze. Wypracowanie wrażliwości artystycznej, smaku muzycznego a nade wszystko pełnej świadomości w operowaniu głosem przyczynią się do celu nadrzędnego: stworzenia śpiewaka, artysty – muzyka, który odnajdzie swoje właściwe miejsce we współczesnej wokalistyce.

Opis nabytych umiejętności:

– psychologiczne punkty wyjścia do nawiązania relacji „pedagog-uczeń” i wzajemnego      zaufania

– praca nad prawidłową postawą i świadomością pracy ciała

– uświadomienie prawidłowego oddechu

– uświadomienie pól czuciowych i rezonansu

– praca nad wyrównaniem rejestrów

– praca nad prawidłową artykulacją

– świadomość i znaczenia „słyszenia zewnętrznego”

– powolna i rozważna pracą nad poszerzaniem skali głosu

– rozwijanie pamięci, wyobraźni i smaku muzycznego

– praca nad właściwym rozumieniem formy i stylu

– nauczenie prawidłowego, samodzielnego rozśpiewania się

– przygotowanie do samodzielnego występu, umiejętności doboru repertuaru

– trema mobilizująca jako conditio sine qua non

Wymagania wstępne spełnia kandydat, który pomyślnie przejdzie rekrutację na wydział wokalno-aktorski:

– uzdolnienia muzyczne, interesujący materiał głosowy, poprawna dykcja

– dowolny program przedstawiający warunki głosowe kandydata (czas trwania do 12 minut,     w przypadku kilku propozycji repertuarowych kandydat wybiera jeden utwór, a drugi    Komisja Egzaminacyjna)

– obowiązkowe wykonanie programu z pamięci

– potwierdzona przez lekarza specjalistę opinia potwierdzająca sprawność aparatu głosowego

– uczelnia zapewnia pianistę - akompaniatora

- udział w kursach wokalnych

- uczestnictwo w spektaklach operowych,koncertach środowiskowych,

Podręczniki dotyczące anatomii i fizjologii głosu

– Zalesska-Kręcicka M., Kręcicki T., Wierzbicka E. (2004), Głos i jego zaburzenia. Zagadnienia higieny i emisji głosu, Wrocław, Polskie Stowarzyszenie Pedagogów Śpiewu, Akademia Muzyczna im. K. Lipińskiego, Katedra Wokalistyki.

Podręczniki do ćwiczeń dykcyjnych

– Walczak-Deleżyńska M. (2001), Aby język giętki… Wybór ćwiczeń artykulacyjnych
od J. Tennera do B. Toczyskiej, Wrocław, PWST.

Bibliografia poświęcona technice wokalnej:

– Wiktor Brégy Elementy techniki wokalnej, Kraków, PWM.

– Bogumiła Tarasiewicz Mówię i śpiewam świadomie. Podręcznik do nauki emisji głosu. Kraków, UNIVERSITAS.

Słowniki, encyklopedie i przewodniki muzyczne:

– Jerzy Habela – Słowniczek muzyczny - wyd. PWM

– Teresa Chylińska, Stanisław Haraschin, Maciej Jabłoński - Przewodnik po muzyce koncertowej t. 1 (A-Ł)  t. 2 (M-Ż) wyd. PWM

– Danuta Gwizdalanka Przewodnik po muzyce kameralnej  wyd. PWM

– Józef Kański – Przewodnik operowy wyd. PWM

– Kydryński Lucjan-(1998) Przewodnik operetkowy, wyd. PWM

– Piotr Kamiński - Tysiąc i jedna opera - t. I „A-M”, t. II „N-Ż" wyd. PWM

– Grzegorz Wiśniewski Leksykon postaci operowych  wyd. PWM

Książki i publikacje dotyczące tremy i technik relaksacyjnych

– Weller S. (2004), Oddech, który leczy. 20 sposobów na odetchnięcie od stresu, napięcia i zmęczenia, tłum. B. Odymała, Gdańsk, Gdańskie Wydawnictwo
–Aneta Łastik – Poznaj swój głos, Dziecko wewnętrzne

Materiały nutowe (sugerowane przez Katedrę Wokalistyki)

1.      Wokalizy - G. Concone, B. Lüttgen, N. Porpora, G. Carissimi, M. Marchesi

2.      Etiudy - N. Vaccai

3.      Pieśni polskie - wybór wg oceny pedagoga

4.      Arie starowłoskie

5.      Pieśni kompozytorów różnych narodowości od renesansu po współczesność

6.      Utwory a capella

7.      Koncerty wokalne

8.      Arie koncertowe

9.      Arie typu da capo

10.  Arie operowe od XVI – XXI w.

11.  Arie oratoryjne od baroku po współczesność

12.  Współczesne formy wokalne

Gałuszka I. Słynni śpiewacy operowi Kraków 1991

Parker S. Ciało człowieka Warszawa 1991

Śmiechowski B. Z muzyką przez wieki i kraje Warszawa 1993

Wojtyński Cz. Emisja głosu Warszawa 1970

Bronisław Romaniszyn   -   Z zagadnień sztuki i pedagogiki wokalnej, Kraków 1957

Jerzy Waldorff, Jan Kiepura, PWM 1974
Janina Cygańska, Zarys metodyki nauczania śpiewu solowego. Poznań 1963

Tomasz Zaleski, Cztery zasadnicze systemy w procesie nauczania śpiewu solowego   wg                                  Raula Hussona; Warszawa 1965,

Sztuka wokalna E.Caruso w relacji jego akompaniatora S.Fucito. Materiał wybrała,                  dokonała streszczeń i opatrzyła wstępem doc. J. Cygańska; II. Od E,Caruso do ciebie.    Francillo-Kauffmann. Materiał wybrał, dokonał streszczeń i opatrzył wstępem Jan Antoniewicz; Warszawa 1960

Higiena głosu śpiewaczego ( 1990), Skrypt i Podręcznik 20, red. Krassowski J., Akademia Muzyczna w Gdańsku

Legieć-Matosiuk A., Chaciński J., Emisja głosu –skrypt dla studentów, wyd. WSP, Słupsk

1994, ogół zagadnień związanych z emisja głosu.

Chaciński J., Chacińska K., Podstawy emisji głosu w procesie kształcenia nauczycieli muzyki, wyd. WSP, Słupsk 1999, budowa aparatu głosowego, zjawiska fizjologiczne związane z tworzeniem głosu, jego emisją, zaburzeniami i odbiorem.

Mitrinowicz-Modrzejewska A., Fizjologia i patologia głosu, słuchu i mowy, PZWL, Warszawa 1963, fizjologiczne podstawy tworzenia głosu i mowy dźwiękowej.

Mierzejewska H., Przbysz-Piwkowa M., Zaburzenia głosu-badanie-diagnozowanie-metody usprawniania, wyd. DIG, Warszawa 1998, prawidłowe operowania głosem, jego ustawienie, rozpoznawanie i  usuwanie zaburzeń, dobór metod usprawniania,

Tarasiewicz B., Mówię i śpiewam świadomie. Podręcznik do nauki emisji głosu, skierowany do studentów wydziałów wokalnych i pedagogicznych

Pruszewicz A., Foniatria kliniczna, PZWL, Warszawa 1992,  Wiadomości o głosie z zakresu fonetyki,

Styczek I., Logopedia, PWN, Warszawa 1980,  Wiadomości o glosie z zakresu logopedii,

Tadeusiewicz R., Sygnał mowy, KiŁ, Warszawa 1988, Wiadomości o glosie z zakresu akustyki,

Minczakiewicz E. M., Mowa rozwój-zaburzenia, terapia, wyd. AP, Kraków 1997, kształtowanie się mowy, zaburzenia, ćwiczenia praktyczne.

Skrzynecka G., Uczymy się poprawnie mówić, WSiP, Warszawa 1999,  poradnik logopedyczny z ćwiczeniami.

Rokitańska M., Laskowska H., Zdrowy, głos ABA, Bydgoszcz 2003, Wiadomości o higienie głosu

Zeszyty naukowe AM we Wrocławiu

TREŚCI PROGRAMOWE:

– dostosowane są ABSOLUTNIE do indywidualnego poziomu studenta, jego zaawansowania

i naturalnych predyspozycji

– należy wziąć pod uwagę sugestie studenta względem planowanego repertuaru

– obejmują w pierwszym semestrze przede wszystkim:

• Opanowanie podstawowych wiadomości z zakresu budowy anatomicznej narządu głosu, układu oddechowego, rozmieszczenia przestrzeni rezonacyjnych, higieny  głosu itd..
• Znajomość technik oddechowych, relaksacyjnych, opanowanie ćwiczeń oddechowych, rozwijanie sztuki skupiania się na poszczególnych elementach ciała, budowanie „świadomości ciała”.
• Appogio
• Świadome operowanie prawidłowymi nawykami oddechowymi w czasie fonacji
• Rozwijanie umiejętności budzenia rezonansu i  świadomego prowadzenia głosu.
• Wyrównanie emisyjne głosu zarówno w zakresie barwy, kształtu samogłosek jak i skali.
• Praca nad doskonaleniem motoryki artykulacyjnej

Minimum programowe zgodne z wytycznym Katedry Wokalistyki:

• Arie starowłoskie
• Wokalizy i ćwiczenia wokalne: G. Concone, N. Vaccai, , B. Lűtgen, N. Porpora, G. Carrisimi, M. Marchesi
• Pieśni polskie-wybór wg oceny pedagoga,
• dowolne pieśni kompozytorów innych narodowości

Uwaga: Wszystkie wskazane powyżej pozycje repertuarowe są jedynie pewnym wyznacznikiem kierunku doboru utworów na poszczególnych latach. Ponieważ prowadzenie głosów przez pedagogów śpiewu solowego uwarunkowane jest indywidualnymi predyspozycjami oraz trudnym do zaprogramowania procesem rozwoju, ostateczny kształt minimum programowego nadaje pedagog prowadzący, odpowiedzialny za przygotowanie studenta do zawodu śpiewaka.

Metody pracy ze studentem powinny być zawsze dobierane indywidualnie, w zależności od cech osobowych studenta  - jest to najważniejsza cecha prawidłowej dydaktyki wokalnej. Zarówno w ujęciu metod jak i doboru repertuaru poszanowanie odmienności osobowej studenta jest warunkiem sukcesu.  Dopuszczane są w czasie zajęć następujące formy przekazu wiedzy:

• wykład teoretyczny,
• ćwiczenia
• forma mieszana łącząca elementy wykładu popartego natychmiastowym praktycznym sprawdzeniem wiedzy,
• obserwowanie lekcji innych studentów,
• lekcje łączone z zajęciami innych studentów,
• seminaria grupowe
• kursy mistrzowskie u innych wykładowców,
• analityczne i krytyczne słuchanie nagrań wykonawców uchodzących za wzorce techniki i sztuki  wokalnej,
• praktyka sceniczna i estradowa,
• egzaminy semestralne,
• przesłuchania i koncerty  wydziałowe
• egzamin dyplomowy

I semestr kursu kończy publiczne wykonanie egzaminu. Program egzaminu jest zmienny i wynika z ustaleń Katedry Wokalistyk. W I semestrze wymagany czas produkcji artystycznej wynosi 10 minut (3 utwory)

Kontynuacja problematyki z sem I :

• Opanowanie podstawowych wiadomości z zakresu budowy anatomicznej narządu głosu, układu oddechowego, rozmieszczenia przestrzeni rezonacyjnych, higieny  głosu itd..
• Znajomość technik oddechowych, relaksacyjnych, opanowanie ćwiczeń oddechowych, rozwijanie sztuki skupiania się na poszczególnych elementach ciała, budowanie „świadomości ciała”.
• Appogio
• Świadome operowanie prawidłowymi nawykami oddechowymi w czasie fonacji
• Rozwijanie umiejętności budzenia rezonansu i  świadomego prowadzenia głosu.
• Wyrównanie emisyjne głosu zarówno w zakresie barwy, kształtu samogłosek jak i skali.
• Praca nad doskonaleniem motoryki artykulacyjnej
• Praca nad prawidłowym odczytaniem tekstu literackiego
• Podstawy interpretacji muzycznej dzieł wokalnych

Minimum programowe zgodne z wytycznym Katedry Wokalistyki:

• Arie starowłoskie
• Wokalizy i ćwiczenia wokalne: G. Concone, N. Vaccai, , B. Lűtgen, N. Porpora, G. Carrisimi, M. Marchesi
• Pieśni polskie-wybór wg oceny pedagoga,
• dowolne pieśni kompozytorów innych narodowości

Uwaga: Wszystkie wskazane powyżej pozycje repertuarowe są jedynie pewnym wyznacznikiem kierunku doboru utworów na poszczególnych latach. Ponieważ prowadzenie głosów przez pedagogów śpiewu solowego uwarunkowane jest indywidualnymi predyspozycjami oraz trudnym do zaprogramowania procesem rozwoju, ostateczny kształt minimum programowego nadaje pedagog prowadzący, odpowiedzialny za przygotowanie studenta do zawodu śpiewaka.

Metody pracy ze studentem powinny być zawsze dobierane indywidualnie, w zależności od cech osobowych studenta  - jest to najważniejsza cecha prawidłowej dydaktyki wokalnej. Zarówno w ujęciu metod jak i doboru repertuaru poszanowanie odmienności osobowej studenta jest warunkiem sukcesu.  Dopuszczane są w czasie zajęć następujące formy przekazu wiedzy:

• wykład teoretyczny,
• ćwiczenia
• forma mieszana łącząca elementy wykładu popartego natychmiastowym praktycznym sprawdzeniem wiedzy,
• obserwowanie lekcji innych studentów,
• lekcje łączone z zajęciami innych studentów,
• seminaria grupowe
• kursy mistrzowskie u innych wykładowców,
• analityczne i krytyczne słuchanie nagrań wykonawców uchodzących za wzorce techniki i sztuki  wokalnej,
• praktyka sceniczna i estradowa,
• egzaminy semestralne,
• przesłuchania i koncerty  wydziałowe
• egzamin dyplomowy

II semestr kursu kończy publiczne wykonanie egzaminu. Program egzaminu jest zmienny i wynika z ustaleń Katedry Wokalistyki. W II semestrze wymagany czas produkcji artystycznej wynosi 10 minut (3 utwory).

Kontynuacja problematyki z poprzednich semestrów, w szczególności:

• Znajomość technik oddechowych, relaksacyjnych, opanowanie ćwiczeń oddechowych, rozwijanie sztuki skupiania się na poszczególnych elementach ciała, budowanie „świadomości ciała”.
• Appogio
• Świadome operowanie prawidłowymi nawykami oddechowymi w czasie fonacji
• Rozwijanie umiejętności budzenia rezonansu i  świadomego prowadzenia głosu.
• Wyrównanie emisyjne głosu zarówno w zakresie barwy, kształtu samogłosek jak i skali.
• Praca nad doskonaleniem motoryki artykulacyjnej
• Praca nad prawidłowym odczytaniem tekstu literackiego
• Podstawy interpretacji muzycznej dzieł wokalnych

Minimum programowe zgodne z wytycznym Katedry Wokalistyki:

• Wokalizy i etiudy-cd.
• Pieśni polskie
• Pieśni kompozytorów innych narodowości
• Arie starowłoskie
• Utwory dowolne

Uwaga: Wszystkie wskazane powyżej pozycje repertuarowe są jedynie pewnym wyznacznikiem kierunku doboru utworów na poszczególnych latach. Ponieważ prowadzenie głosów przez pedagogów śpiewu solowego uwarunkowane jest indywidualnymi predyspozycjami oraz trudnym do zaprogramowania procesem rozwoju, ostateczny kształt minimum programowego nadaje pedagog prowadzący, odpowiedzialny za przygotowanie studenta do zawodu śpiewaka.

Metody pracy ze studentem powinny być zawsze dobierane indywidualnie, w zależności od cech osobowych studenta  - jest to najważniejsza cecha prawidłowej dydaktyki wokalnej. Zarówno w ujęciu metod jak i doboru repertuaru poszanowanie odmienności osobowej studenta jest warunkiem sukcesu.  Dopuszczane są w czasie zajęć następujące formy przekazu wiedzy:

• wykład teoretyczny,
• ćwiczenia
• forma mieszana łącząca elementy wykładu popartego natychmiastowym praktycznym sprawdzeniem wiedzy,
• obserwowanie lekcji innych studentów,
• lekcje łączone z zajęciami innych studentów,
• seminaria grupowe
• kursy mistrzowskie u innych wykładowców,
• analityczne i krytyczne słuchanie nagrań wykonawców uchodzących za wzorce techniki i sztuki  wokalnej,
• praktyka sceniczna i estradowa,
• egzaminy semestralne,
• przesłuchania i koncerty  wydziałowe
• egzamin dyplomowy

III semestr kursu kończy publiczne wykonanie egzaminu. Program egzaminu jest zmienny i wynika z ustaleń Katedry Wokalistyki. W III semestrze wymagany czas produkcji artystycznej wynosi 15 minut (4 utwory).

Kontynuacja problematyki z poprzednich semestrów, w szczególności:

• Znajomość technik oddechowych, relaksacyjnych, opanowanie ćwiczeń oddechowych, rozwijanie sztuki skupiania się na poszczególnych elementach ciała, budowanie „świadomości ciała”.
• Appogio
• Świadome operowanie prawidłowymi nawykami oddechowymi w czasie fonacji
• Rozwijanie umiejętności budzenia rezonansu i  świadomego prowadzenia głosu.
• Wyrównanie emisyjne głosu zarówno w zakresie barwy, kształtu samogłosek jak i skali.
• Praca nad doskonaleniem motoryki artykulacyjnej
• Praca nad prawidłowym odczytaniem tekstu literackiego
• Podstawy interpretacji muzycznej dzieł wokalnych

Minimum programowe zgodne z wytycznym Katedry Wokalistyki:

• Wokalizy i etiudy-cd.
• Pieśni polskie
• Pieśni kompozytorów innych narodowości
• Arie starowłoskie
• Utwory dowolne

Uwaga: Wszystkie wskazane powyżej pozycje repertuarowe są jedynie pewnym wyznacznikiem kierunku doboru utworów na poszczególnych latach. Ponieważ prowadzenie głosów przez pedagogów śpiewu solowego uwarunkowane jest indywidualnymi predyspozycjami oraz trudnym do zaprogramowania procesem rozwoju, ostateczny kształt minimum programowego nadaje pedagog prowadzący, odpowiedzialny za przygotowanie studenta do zawodu śpiewaka.

Metody pracy ze studentem powinny być zawsze dobierane indywidualnie, w zależności od cech osobowych studenta  - jest to najważniejsza cecha prawidłowej dydaktyki wokalnej. Zarówno w ujęciu metod jak i doboru repertuaru poszanowanie odmienności osobowej studenta jest warunkiem sukcesu.  Dopuszczane są w czasie zajęć następujące formy przekazu wiedzy:

• wykład teoretyczny,
• ćwiczenia
• forma mieszana łącząca elementy wykładu popartego natychmiastowym praktycznym sprawdzeniem wiedzy,
• obserwowanie lekcji innych studentów,
• lekcje łączone z zajęciami innych studentów,
• seminaria grupowe
• kursy mistrzowskie u innych wykładowców,
• analityczne i krytyczne słuchanie nagrań wykonawców uchodzących za wzorce techniki i sztuki  wokalnej,
• praktyka sceniczna i estradowa,
• egzaminy semestralne,
• przesłuchania i koncerty  wydziałowe
• egzamin dyplomowy

IV semestr kursu kończy publiczne wykonanie egzaminu. Program egzaminu jest zmienny i wynika z ustaleń Katedry Wokalistyki. W IV semestrze wymagany czas produkcji artystycznej wynosi 15 minut (4 utwory).

Kontynuacja problematyki semestrów poprzednich, ponadto:

• Rozwijanie umiejętności budzenia rezonansu i  świadomego prowadzenia głosu obrębie wszystkich samogłosek typowych dla języka włoskiego polskiego, niemieckiego i rosyjskiego
• Appogio  - świadome operowanie techniką oddechową w zakresie całej skali głosu oraz na wszystkich poziomach dynamicznych
• Znajomość technik oddechowych, relaksacyjnych, opanowanie ćwiczeń oddechowych, rozwijanie sztuki skupiania się na poszczególnych elementach ciała, budowanie „świadomości ciała”.
• Rozszerzanie skali zarówno w zakresie wysokich rejestrów jak i niskich
• Świadomość rejestrów głosu praca nad płynnym ich łączeniem
• Technika falsetowa dla głosów męskich
• Połączenie śpiewu z akcją sceniczna- konsultacje w czasie przedmiotu Zespoły Wokalne.
• Praca nad mikroformą pieśni i makro formą cyklu pieśni( dla studentów zaawansowanych).
• Praca nad doskonaleniem motoryki artykulacyjnej
• Praca nad formą recitativo secco i accompagnato
• Praca nad prawidłowym odczytaniem tekstu literackiego
• Podstawy interpretacji muzycznej dzieł wokalnych
• Praca nad budowaniem scenicznej formy recitalu

Minimum programowe zgodne z wytycznym Katedry Wokalistyki:

W V semestrze obowiązuje praca nad muzyką okresu klasycznego, a w szczególności pieśni, arie oratoryjne i operowe podanych kompozytorów: J. Haydn, W. A. Mozart, L. van Beethoven, J. Elsner

Uwaga: Wszystkie wskazane powyżej pozycje repertuarowe są jedynie pewnym wyznacznikiem kierunku doboru utworów na poszczególnych latach. Ponieważ prowadzenie głosów przez pedagogów śpiewu solowego uwarunkowane jest indywidualnymi predyspozycjami oraz trudnym do zaprogramowania procesem rozwoju, ostateczny kształt minimum programowego nadaje pedagog prowadzący, odpowiedzialny za przygotowanie studenta do zawodu śpiewaka.

Metody pracy ze studentem powinny być zawsze dobierane indywidualnie, w zależności od cech osobowych studenta  - jest to najważniejsza cecha prawidłowej dydaktyki wokalnej. Zarówno w ujęciu metod jak i doboru repertuaru poszanowanie odmienności osobowej studenta jest warunkiem sukcesu.  Dopuszczane są w czasie zajęć następujące formy przekazu wiedzy:

• wykład teoretyczny,
• ćwiczenia
• forma mieszana łącząca elementy wykładu popartego natychmiastowym praktycznym sprawdzeniem wiedzy,
• obserwowanie lekcji innych studentów,
• lekcje łączone z zajęciami innych studentów,
• seminaria grupowe
• kursy mistrzowskie u innych wykładowców,
• analityczne i krytyczne słuchanie nagrań wykonawców uchodzących za wzorce techniki i sztuki  wokalnej,
• praktyka sceniczna i estradowa,
• egzaminy semestralne,
• przesłuchania i koncerty  wydziałowe
• egzamin dyplomowy

V semestr kursu kończy publiczne wykonanie egzaminu. Program egzaminu jest zmienny i wynika z ustaleń Katedry Wokalistyki. W V semestrze wymagany czas produkcji artystycznej wynosi 15 minut (4 utwory).

Kontynuacja problematyki sem V

• Rozwijanie umiejętności budzenia rezonansu i  świadomego prowadzenia głosu obrębie wszystkich samogłosek typowych dla języka włoskiego polskiego, niemieckiego i rosyjskiego
• Appogio  - świadome operowanie techniką oddechową w zakresie całej skali głosu oraz na wszystkich poziomach dynamicznych
• Znajomość technik oddechowych, relaksacyjnych, opanowanie ćwiczeń oddechowych, rozwijanie sztuki skupiania się na poszczególnych elementach ciała, budowanie „świadomości ciała”.
• Rozszerzanie skali zarówno w zakresie wysokich rejestrów jak i niskich
• Świadomość rejestrów głosu praca nad płynnym ich łączeniem
• Technika falsetowa dla głosów męskich
• Połączenie śpiewu z akcją sceniczna- konsultacje w czasie przedmiotu Zespoły Wokalne.
• Praca nad mikroformą pieśni i makro formą cyklu pieśni( dla studentów zaawansowanych).
• Praca nad doskonaleniem motoryki artykulacyjnej
• Praca nad formą recitativo secco i accompagnato
• Praca nad prawidłowym odczytaniem tekstu literackiego
• Podstawy interpretacji muzycznej dzieł wokalnych
• Praca nad budowaniem scenicznej formy recitalu

Minimum programowe zgodne z wytycznym Katedry Wokalistyki:

W semestrze VI obowiązuje muzyka okresu romantyzmu. Zalecana jest praca nad pieśniami, oratoriami i kantatami następujących kompozytorów: F. Schubert, R. Schumann, F. Mendelssohn, F. Chopin, E. Grieg, S. Moniuszko, A. Dworak, P. Czajkowski, V. Bellini, G. Rossini, G. Verdi

Uwaga: Wszystkie wskazane powyżej pozycje repertuarowe są jedynie pewnym wyznacznikiem kierunku doboru utworów na poszczególnych latach. Ponieważ prowadzenie głosów przez pedagogów śpiewu solowego uwarunkowane jest indywidualnymi predyspozycjami oraz trudnym do zaprogramowania procesem rozwoju, ostateczny kształt minimum programowego nadaje pedagog prowadzący, odpowiedzialny za przygotowanie studenta do zawodu śpiewaka.

Metody pracy ze studentem powinny być zawsze dobierane indywidualnie, w zależności od cech osobowych studenta  - jest to najważniejsza cecha prawidłowej dydaktyki wokalnej. Zarówno w ujęciu metod jak i doboru repertuaru poszanowanie odmienności osobowej studenta jest warunkiem sukcesu.  Dopuszczane są w czasie zajęć następujące formy przekazu wiedzy:

• wykład teoretyczny,
• ćwiczenia
• forma mieszana łącząca elementy wykładu popartego natychmiastowym praktycznym sprawdzeniem wiedzy,
• obserwowanie lekcji innych studentów,
• lekcje łączone z zajęciami innych studentów,
• seminaria grupowe
• kursy mistrzowskie u innych wykładowców,
• analityczne i krytyczne słuchanie nagrań wykonawców uchodzących za wzorce techniki i sztuki  wokalnej,
• praktyka sceniczna i estradowa,
• egzaminy semestralne,
• przesłuchania i koncerty  wydziałowe
• egzamin dyplomowy

VI semestr kursu kończy publiczne wykonanie egzaminu. Program egzaminu jest zmienny i wynika z ustaleń Katedry Wokalistyki. W VI semestrze wymagany czas produkcji artystycznej wynosi 15 minut (4 utwory).

Kontynuacja problematyki sem VI

• Wprowadzenie fonetyki samogłosek typowych dla języka francuskiego
• Appogio  - świadome operowanie techniką oddechową w zakresie całej skali głosu oraz na wszystkich poziomach dynamicznych
• Rozszerzanie skali zarówno w zakresie wysokich rejestrów jak i niskich
• Świadomość rejestrów głosu praca nad płynnym ich łączeniem
• Technika falsetowa dla głosów męskich
• Wprowadzenie do techniki koloraturowej
• Praca nad logicznym i analitycznym podejściem do budowania tzw postaci scenicznej w obrębie jednej partii operowej.
• Połączenie śpiewu z akcją sceniczna- konsultacje w czasie przedmiotu Zespoły Wokalne.
• Praca nad mikroformą pieśni i makro formą cyklu pieśni( dla studentów zaawansowanych).
• Praca nad doskonaleniem motoryki artykulacyjnej
• Praca nad formą recitativo secco i accompagnato
• Praca nad prawidłowym odczytaniem tekstu literackiego
• Podstawy interpretacji muzycznej dzieł wokalnych
• Praca nad budowaniem scenicznej formy recitalu
• Praca nad uszlachetnieniem barwy
• Poprawna analiza tekstu muzycznego i literackiego ;
• Rozumienie, interpretacja, frazowanie, akcentowanie
• Przygotowanie się do wyznaczonych przez Radę Wydziału partii oratoryjnych i operowych
• Udział w przedstawieniach i koncertach uczelnianych
• Indywidualne doświadczenia sceniczne i estradowe
• Osiągnięcie elastyczności w całej skali głosu w rozległych przebiegach pasaży i gam
• Nabywanie umiejętności przygotowania się do kursów i konkursów wokalnych
• Poznanie literatury wokalnej w podstawowym zakresie

Minimum programowe zgodne z wytycznym Katedry Wokalistyki:

zalecane jest zapoznanie się z literaturą wokalna francuską, hiszpańską, rosyjską, angielską. Przedmiotem pracy w semestrze mogą być w dalszym ciągu pozycje repertuarowe podane w semestrze VI. Szczegółowe decyzje w sprawie opracowywanego repertuaru uzależnione są od pedagoga prowadzącego.

• Arie oratoryjne
• Arie operowe
• Arie klasyczne
• Pieśni polskie ze szczególnym uwzględnieniem XIX i XX w.
• Pieśni romantyczne
• Utwory dowolne

Uwaga: Wszystkie wskazane powyżej pozycje repertuarowe są jedynie pewnym wyznacznikiem kierunku doboru utworów na poszczególnych latach. Ponieważ prowadzenie głosów przez pedagogów śpiewu solowego uwarunkowane jest indywidualnymi predyspozycjami oraz trudnym do zaprogramowania procesem rozwoju, ostateczny kształt minimum programowego nadaje pedagog prowadzący, odpowiedzialny za przygotowanie studenta do zawodu śpiewaka.

Metody pracy ze studentem powinny być zawsze dobierane indywidualnie, w zależności od cech osobowych studenta  - jest to najważniejsza cecha prawidłowej dydaktyki wokalnej. Zarówno w ujęciu metod jak i doboru repertuaru poszanowanie odmienności osobowej studenta jest warunkiem sukcesu.  Dopuszczane są w czasie zajęć następujące formy przekazu wiedzy:

• wykład teoretyczny,
• ćwiczenia
• forma mieszana łącząca elementy wykładu popartego natychmiastowym praktycznym sprawdzeniem wiedzy,
• obserwowanie lekcji innych studentów,
• lekcje łączone z zajęciami innych studentów,
• seminaria grupowe
• kursy mistrzowskie u innych wykładowców,
• analityczne i krytyczne słuchanie nagrań wykonawców uchodzących za wzorce techniki i sztuki  wokalnej,
• praktyka sceniczna i estradowa,
• egzaminy semestralne,
• przesłuchania i koncerty  wydziałowe
• egzamin dyplomowy

VI semestr kursu kończy publiczne wykonanie egzaminu. Program egzaminu jest zmienny i wynika z ustaleń Katedry Wokalistyki. Zalecenia Katedry Wokalistyki w roku akademickim 2011/12:

1. Aria oratoryjna

2. Aria operowa

3. Dowolna pieśń

Wskazane jest by jedna z arii poprzedzona była recytatywem

Kontynuacja problematyki wszystkich poprzednich semestrów.

Praca nad wszystkimi aspektami techniki wokalnej z poprzednich semestrów. , które maja swoje bezpośrednie odwzorowanie i zastosowanie w półrecitalu licencjacki.

Minimum programowe zgodne z wytycznym Katedry Wokalistyki:

– chorał gregoriański lub protestancki

– monodia akompaniowana

– pieśni renesansowe

– koncert wokalny

– aria lub kantata

– scena operowa (wczesny barok)

– aria operowa klasyczna

– aria operowa – XIX-XXI w.

– cykl pieśni

Uwaga: Wszystkie wskazane powyżej pozycje repertuarowe są jedynie pewnym wyznacznikiem kierunku doboru utworów na poszczególnych latach. Ponieważ prowadzenie głosów przez pedagogów śpiewu solowego uwarunkowane jest indywidualnymi predyspozycjami oraz trudnym do zaprogramowania procesem rozwoju, ostateczny kształt minimum programowego nadaje pedagog prowadzący, odpowiedzialny za przygotowanie studenta do zawodu śpiewaka.

Metody pracy ze studentem powinny być zawsze dobierane indywidualnie, w zależności od cech osobowych studenta  - jest to najważniejsza cecha prawidłowej dydaktyki wokalnej. Zarówno w ujęciu metod jak i doboru repertuaru poszanowanie odmienności osobowej studenta jest warunkiem sukcesu.  Dopuszczane są w czasie zajęć następujące formy przekazu wiedzy:

• wykład teoretyczny,
• ćwiczenia
• forma mieszana łącząca elementy wykładu popartego natychmiastowym praktycznym sprawdzeniem wiedzy,
• obserwowanie lekcji innych studentów,
• lekcje łączone z zajęciami innych studentów,
• seminaria grupowe
• kursy mistrzowskie u innych wykładowców,
• analityczne i krytyczne słuchanie nagrań wykonawców uchodzących za wzorce techniki i sztuki  wokalnej,
• praktyka sceniczna i estradowa,
• egzaminy semestralne,
• przesłuchania i koncerty  wydziałowe
• egzamin dyplomowy

Przygotowanie półrecitalu, mającego na celu  prezentację aktualnych możliwości technicznych i interpretacyjnych dyplomanta studiów licencjackich.