Współczesne metody analityczne

Celem przedmiotu jest wprowadzenie do metodologii analizy (naukowej podbudowy możliwości, celów i metod analizy) oraz przegląd współczesnych metod analitycznych w ujęciu teoretycznym i w praktycznych zastosowaniach.

-

-

Hans-Heinrich Eggebrecht, Uwagi o metodzie analizy muzycznej, przeł. Maria Stanilewicz, w: „Res Facta” nr 7, Kraków 1973.

Analiza i interpretacja dzieła muzycznego. Wybór metod, Kraków–Gdańsk 1990.

Mieczysław Tomaszewski, Interpretacja integralna dzieła muzycznego. Rekonesans, Kraków 2000.

Carl Dahlhaus, Analiza a sąd wartościujący, w: „Muzyka” 2003 nr 1, s. 61-101.

Maciej Gołąb, Spór o granice poznania dzieła muzycznego, Wrocław 2003.

Alicja Jarzębska, Z dziejów myśli o muzyce. Wybrane zagadnienia teorii i analizy muzyki tonalnej i posttonalnej, Kraków 2002.

Teksty stanowiące przykłady praktycznego zastosowania poszczególnych metod analizy i perspektyw metodologicznych.

Stanisław Bądkowski, Agnieszka Chwiłek, Iwona Lindstedt, Analiza schenkerowska, Kraków 1997.

Iwona Lindstedt, Wprowadzenie do teorii zbiorów klas wysokości dźwięku Allena Forte’a. Idee oryginalne – rozszerzenia – modyfikacje, Warszawa 2004.

Krystyna Tarnawska-Kaczorowska, Praktyczny aspekt teorii struktur M. Zalewskiego, Kraków 1980.

Inne pozycje zaproponowane przez prowadzącego lub przez studentów.

1. Relacje analizy i interpretacji dzieła muzycznego. Związki analizy z poszczególnymi dyscyplinami nauk o muzyce.

2. Analiza: przedmiot, zakres, cel poznania dzieła muzycznego.

3. Klasyfikacja metod analizy i przegląd wybranych metod:

 a. metody normatywne – istota i obiekty analizy (koncepcje W. Fucksa, M. Zalewskiego, A. Forte’a, baza software);

 b. metody deskryptywne;

   – logocentryczne: Formenlehre H. Riemanna, analiza stylokrytyczna G. Adlera, H. Leichtentritta;

   – procesualistyczne: tektonika H. Mersmanna, koncepcja kinetyczna („energetyka”) E. Kurtha, „intonacja” B. Asafiewa, metoda redukcyjna R. Rétiego, metoda redukcyjno-prolongacyjna H. Schenkera, metody postschenkerowskie;

   – analizy pragmatystyczne – analiza a ideologia.

Przedmiot ma charakter seminaryjny. Studenci przygotowują się do zajęć na podstawie określonej przez prowadzącego pozycji literatury związanej z tematami poszczególnych seminariów.

1. Obecność na zajęciach i aktywny w nich udział.
2. Zaliczenie wszystkich seminariów i kolokwiów.
3. Pisemna praca semestralna – zastosowanie wybranej metody w praktyce analitycznej.

Deskryptywne metody analizy dzieła muzycznego (c.d.):

- dyskursy analizy strukturalistycznej, sformalizowanej, scjentystycznej (F. de Saussure’a, E. Narmoura, M. Mc Luhana, J.-J. Nattiez; N. Ruweta, N. Chomsky’ego),

- semiotyka muzyczna Eero Tarastiego.

4. Formacja dyskursów synkretycznych – w kręgu eklektycznej filozofii postmoderny.

5. Indywidualne koncepcje analityczne (m. in. E. Lendvaia analizy twórczości B. Bartóka, „egzegetyka” C. Florosa, koncepcja analizy interpretującej H.-H. Eggebrechta).

6. Ars interpretandi – hermeneutyka jako paradygmat humanistyki.

7. Ku holistycznemu projektowi analizy – metoda interpretacji integralnej M. Tomaszewskiego.

Przedmiot ma charakter seminaryjny. Studenci przygotowują się do zajęć na podstawie określonej przez prowadzącego pozycji literatury związanej z tematami poszczególnych seminariów.

1. Obecność na zajęciach i aktywny w nich udział.
2. Zaliczenie wszystkich seminariów i kolokwiów.
3. Pisemna praca semestralna – zastosowanie wybranej metody w praktyce analitycznej.