Analiza dzieła muzycznego

- opanowanie podstaw analizy i interpretacji dzieła muzycznego z uwzględnieniem różnych metod;

-nabycie umiejętności przeprowadzenia analizy formalnej i stylistycznej utworów z repertuaru instrumentu głównego (solowych, kameralnych i z orkiestrą, od baroku do współczesności) na podstawie znajomości modeli formalnych, technik kompozytorskich i cech stylu;

- uporządkowanie i rozszerzenie wiedzy o gatunkach i formach muzycznych w rozwoju historycznym.

Charakter przedmiotu determinuje – z jednej strony - metodologię analizy dzieła muzycznego, z drugiej zaś – przygotowuje studentów do percepcji i recepcji dzieła muzycznego pod względem własności konstrukcyjnych, formalnych, stylistycznych i estetycznych.

Znajomość podstawowych własności form muzycznych (instrumentalnych) na poziomie szkoły muzycznej II stopnia oraz obecność i aktywny udział w zajęciach.

-

-Analiza i interpretacja dzieła muzycznego. Wybór metod. Skrypt dla studentów Akademii Muzycznych, Kraków-Gdańsk, 1990.

-Chomiński Józef M., Wilkowska-Chomińska Krystyna, Formy muzyczne, t. I,  Teoria formy. Małe formy instrumentalne, Kraków, 1983, ISBN 83-224-0224-4.

-Chomiński Józef  M., Wilkowska-Chomińska Krystyna, Formy muzyczne, t. II, Wielkie formy instrumentalne, Kraków, 1987, ISBN 83-442-0293-7.

-Kozłowska-Lewna Alicja,  Polska sonata fortepianowa 1845-1910 na tle sonaty europejskiej,  Gdańsk,  1994. Seria: Prace Specjalne 51, ISSN 0239-7080.

-Nowak Anna, Współczesny koncert polski. Przemiany gatunku, Bydgoszcz, 1997, ISBN 83-900496-9-4.

-Podhajski Marek, Cechy formy sonatowej,  w: Muzyka fortepianowa II, Gdańsk,  1977, s. 175-198. Seria: Prace Specjalne 12.

-Podhajski Marek, Formy muzyczne. Skrypt dla studentów, Warszawa, 1991, s. 1-175.

-Podhajski Marek, Zasady analizy relacji przeciwstawności w formie sonatowej, w: Muzyka fortepianowa IV, Gdańsk,  1981, s. 235-247. Seria: Prace Specjalne 25.

-Bukofzer Manfred, Muzyka w okresie baroku. Od Monteverdiego do Bacha, tłum. Elżbieta Dziębowska, Warszawa, 1970.

-Einstein Alfred, Muzyka w epoce romantyzmu, przełożyli Michalina i Stefan Jarocińscy, Warszawa, 1965.

-Helman Zofia, Neoklasycyzm w muzyce polskiej, Kraków, 1985, ISBN 83-224-0264-3..

-Poniatowska Irena, Muzyka fortepianowa i pianistyka w wieku XIX. Aspekty artystyczne i społeczne, Warszawa, 1991.

-Hasła rzeczowe i biograficzne z encyklopedii muzycznych i leksykonów; artykuły z czasopism muzycznych i wydawnictw seryjnych (zeszyty naukowe uczelni, prace specjalne, itp.); również z Internetu.

1. Posiada ogólną znajomość podstaw i interpretacji dzieła muzycznego z uwzględnieniem różnych metod. 2. Rozpoznaje i definiuje modele formalne, techniki kompozytorskie, cechy stylu dzieła muzycznego z literatury instrumentu głównego. 3. Dysponuje wiedzą w zakresie praktycznego zastosowania analizy i interpretacji dzieła muzycznego pozwalającą na realizację zadań zespołowych (kameralistyka, orkiestra).

1. Posiada umiejętność doboru metod analitycznych odpowiednich do przedmiotu i celu analizy dzieła muzycznego. 2. Dysponuje umiejętnością właściwego odczytania i rozumienia istoty formy dzieła muzycznego w opracowywanych utworach z repertuaru instrumentu głównego. 3. Posiada umiejętność ustnej i pisemnej wypowiedzi związanej z analizą i interpretacją dzieła muzycznego.

1. Wykazuje dbałość w posługiwaniu się zdobytą wiedzą w praktyce analitycznej i samodzielnie rozszerza ją poprzez lekturę specjalistycznych publikacji. 2. Jest przygotowany do efektywnego wykorzystania wiedzy z zakresu analizy i interpretacji dzieła muzycznego w rozwiązywaniu problemów własnych i grupowych jako członek zespołu i jako pedagog.

1. Pojęcia wstępne. Metody analizy i syntezy. Forma muzyczna, dzieło muzyczne. Tworzywo muzyczne i zasady jego organizacji. Faktura - seminarium.

2. Zasady kształtowania form muzycznych (poziom mikro- i makroformy). Ustroje formalne - seminarium i ćwiczenia.

3. Okres muzyczny. Budowa okresowa. Miniatura instrumentalna z literatury muzycznej studentów (wg specjalizacji instrumentalnej) - ćwiczenia.

Do podstawowych efektów kształcenia należą:

 - umiejętność doboru metod analitycznych odpowiednich do przedmiotu i celu analizy;

 - opanowanie warsztatu analitycznego;

 - umiejętność prezentacji wyników analizy i interpretacji dzieła muzycznego.

Zajęcia mają charakter seminaryjny i ćwiczeniowy. Teorię form i podstawy metod analizy studenci poznają w oparciu o materiały przygotowane przez prowadzącego oraz wskazane pozycje z literatury podstawowej. Zajęcia poświęcone są przede wszystkim praktyce analizy dzieł muzycznych - ćwiczenia w zakresie ustalonego kanonu analitycznego z uwzględnieniem utworów z repertuaru instrumentu głównego studentów.

Przedmiot ma charakter seminaryjno-ćwiczeniowy. Zaliczenie  ze stopniem (punktacja od 11-25 pkt.) na podstawie: (1) aktywnego udziału w seminariach; (2) zaliczenia ćwiczeń; (3) przedstawienia pracy semestralnej (pisemnej) n.t. formy  dzieła muzycznego z repertuaru instrumentu głównego studentów (forma okresowa).

1. Formy wariacyjne. Środki techniki wariacyjnej - seminarium i ćwiczenia.

2. Polifonia. Techniki polifoniczne. Fuga i kanon. Swobodne formy polifoniczne  (preludium, przygrywka chorałowa, toccata, capriccio, fantazja, inwencja) – seminarium i ćwiczenia.

Do podstawowych efektów kształcenia należą:

 - umiejętność doboru metod analitycznych odpowiednich do przedmiotu i celu analizy;

 - opanowanie warsztatu analitycznego;

 - umiejętność prezentacji wyników analizy i interpretacji dzieła muzycznego.

Zajęcia mają charakter seminaryjny i ćwiczeniowy. Teorię form i podstawy metod analizy studenci poznają w oparciu o materiały przygotowane przez prowadzącego oraz wskazane pozycje z literatury podstawowej. Zajęcia poświęcone są przede wszystkim praktyce analizy dzieł muzycznych - ćwiczenia w zakresie ustalonego kanonu analitycznego z uwzględnieniem utworów z repertuaru instrumentu głównego studentów.

Przedmiot ma charakter seminaryjno-ćwiczeniowy. Zaliczenie  ze stopniem (punktacja od 11-25 pkt.) na podstawie: (1) aktywnego udziału w seminariach; (2) zaliczenia ćwiczeń; (3) przedstawienia pracy semestralnej (pisemnej) n.t. formy  dzieła muzycznego z  repertuaru instrumentu głównego studentów (fuga lub wariacje).

1. Cykl sonatowy: sonata solowa/sonata na fortepian i instrument solowy, trio, kwartet, kwintet (od XVIII do przełomu XIX/XX  w.) – seminarium.

2. Forma sonatowa („allegro sonatowe") i rondo w cyklu sonatowym (XVIII-XIX/XX w.) – seminarium i ćwiczenia.

Do podstawowych efektów kształcenia należą:

 - umiejętność doboru metod analitycznych odpowiednich do przedmiotu i celu analizy;

 - opanowanie warsztatu analitycznego;

umiejętność prezentacji wyników analizy i interpretacji dzieła muzycznego.

Zajęcia mają charakter seminaryjny i ćwiczeniowy. Teorię form i podstawy metod analizy studenci poznają w oparciu o materiały przygotowane przez prowadzącego oraz wskazane pozycje z literatury podstawowej i uzupełniającej. Zajęcia poświęcone przede wszystkim praktyce analizy dzieł muzycznych - ćwiczenia w zakresie ustalonego kanonu analitycznego z uwzględnieniem  repertuaru instrumentu  głównego studentów.

Przedmiot ma charakter seminaryjno-ćwiczeniowy. Zaliczenie  ze stopniem (punktacja od 11-25 pkt.) na podstawie: (1) aktywnego udziału w seminariach; (2) zaliczenia ćwiczeń; (3) przedstawienia pracy semestralnej (pisemnej) n.t. formy  formy/gatunku muzycznego z własnego repertuaru (cykl sonatowy ze szczególnym uwzględnieniem „allegra sonatowego" lub ronda).

1. Koncert solowy: barokowy koncert solowy i concerto grosso, koncert klasyczny, koncert romantyczny i neoklasyczny – seminarium i ćwiczenia.

Do podstawowych efektów kształcenia należą:

 - umiejętność doboru metod analitycznych odpowiednich do przedmiotu i celu analizy;

 - opanowanie warsztatu analitycznego;

 - umiejętność prezentacji wyników analizy i interpretacji dzieła muzycznego.

Zajęcia mają charakter seminaryjny i ćwiczeniowy. Teorię form i podstawy metod analizy studenci poznają w oparciu o materiały przygotowane przez prowadzącego oraz wskazane pozycje z literatury podstawowej i uzupełniającej. Zajęcia poświęcone są przede wszystkim praktyce analizy dzieł muzycznych - ćwiczenia w zakresie ustalonego kanonu analitycznego z uwzględnieniem  repertuaru instrumentu głównego studentów.

Przedmiot ma charakter seminaryjno-ćwiczeniowy. Zaliczenie  ze stopniem (punktacja od 11-25 pkt.) na podstawie: (1) aktywnego udziału w seminariach; (2) zaliczenia ćwiczeń; (3) przedstawienia pracy semestralnej (pisemnej) – koncert ( własności konstrukcyjne i formalne).